Chciałabym zwrócić się do Was, jako do osób doświadczonych w opiece nad kotami w różnym wieku, o udzielenie opinii na temat zachowania naszych dwóch kotów. Mamy dorosłego, 5-letniego kocura. Niewiele ponad tydzień temu przygarnęliśmy z ulicy 3-miesięcznego malucha, też samca. Duży natychmiast zaakceptował młodego, fuknął na niego ze dwa razy pierwszego dnia, od tamtej pory spokój. Od razu jedna kuweta, nie mają nic przeciwko jedzeniu z jednej miski, nasz duży kot praktycznie nie odczuł obecności nowego kolegi w sensie negatywnym. Zachowuje się tak samo swobodnie jak dotychczas, niezestresowany przychodzi na kolana, tak samo chętnie śpi z nami w łóżku, itd. Moja "wątpliwość" dotyczy małego kota. Ani ja, ani mąż nie mieliśmy dotąd dłuższego doświadczenia z 3-miesięcznym maluchem, więc nie mamy pojęcia jak na dłuższą metę zachowują się kocięta. "Wątpliwość" dotycząca małego polega na tym, że wydaje się być całkowicie "samowystarczalny". Nie chce w ogóle bawić się z dużym, który zaczepia go, zachęca do gonitw i zabaw - mały albo olewa, albo ucieka, a dotknięty lekko łapą drze się wniebogłosy, syczy, wali dużego po pyszczku, wierzga tylnymi łapkami i ucieka. Nigdy go nie zaczepia, nigdy sam nie inicjuje zabaw. To samo dotyczy kontaktu małego z człowiekiem - nie przychodzi, nie ma potrzeby przytulenia się, otarcia o nogi, głaskany rzadko mruczy, a na wyciągniętą w jego kierunku rękę zwykle reaguje dwoma krokami w tył.. Choć zdarza się, że wzięty na siłę na kolana, po krótkiej chwili rozluźnia się i prześpi parę minut "na człowieku". Wygląda to nieco inaczej tylko przed porannym karmieniem - kiedy rano jest głodny, jego zachowanie zmienia się o 180 stopni, jest wtedy niezwykle przytulaśny, rozmurczany, włazi na kolana, ociera się ile wlezie.
Nie wiem, na ile to jest normalne u kociąt, a na ile jest wynikiem stresu czy nieufności, być może "dzikości", ale od tygodnia koty praktycznie nie mają ze sobą kontaktu, jeden śpi w jednym pokoju, drugi w drugim, mają do siebie mocno olewczy stosunek. Boję się, że takie zachowania po obu stronach mogą się utrwalić - i co wtedy? Od dwóch dni duży czasem zaczepi małego łapiąc go zębami za kark lub wywracając łapą na plecy - mały wtedy piszczy, wrzeszczy, drapie i ucieka. Nie wiem, czy powinnam reagować i strofować dużego w tych sytuacjach, czy zostawić, bo nie robi mu nic złego? Domyślam się, że jest to ustalanie hierarchii, ale pewności nie mam. Czasem, kiedy trzymamy małego na kolanach, duży przychodzi, siada obok, liźnie go po głowie parę razy (małemu nawet zdarzyło się zamruczeć w tej sytuacji 
), ewidentnie chce się zaprzyjaźnić, ale mimo to mały nadal woli bawić się sam, spać w samotności, odwrócony głową do ściany. Nie wiem, czy zachowanie młodego spowodowane jest ewentualnym stresem, zmianą warunków plus obecnością nowego, dużego kolegi, czy powinniśmy oczekiwać, że mały kot będzie potrzebował bliskości, kontaktu z człowiekiem, czy niekoniecznie, czy na siłę zmuszać go do siedzenia na kolanach, przyzwyczajać do częstego kontaktu z człowiekiem, nawet kiedy piszczy i wyrywa się z kolan? Jak ułatwić obu kotom nawiązanie pozytywnych relacji, na ile powinniśmy pozwalać dużemu na "zaczepki", kiedy mały wciąż reaguje wrzaskiem? Nie chcielibyśmy, aby obu kotom utrwalił się nawyk "niewchodzenia drugiemu w drogę" i wzajemnego olewania się, bo też nie taki był cel zabrania drugiego kota do domu. Zastanawiamy się też, czy czasem 5 lat i 3 miesiące to nie jest zbyt duża różnica wieku, aby się dogadały... Proszę o opinię.Katarzyna
