Pierwszy przybyl do mnie Doriś, 23 listopada wieczorem, zachwycil mnie od poczatku tym, ze sie prawie w ogole nie bal, zamiast polezc gdzies do kacika, od razu zaczal wachac i zwiedzac, zainteresowal sie tez piorkami na patyczku i zaczely sie harce. Do spania polozyl sie swojej nowej pani na szyi:)
Dalka przyjechala we wtorek rano, tez byla odwazna, ale nie tak jak Dorian.
Koty zobaczyly sie, bedac na rekach u mnie i u mojej siostry, rozpoczely od fuczenia, parskania i warczenia. Przez caly dzien jak tylko sie zobaczyly, kladly uszy po sobie, warczaly i probowalay sie uderzac lapkami...
Ale juz wieczorem, jak pani lezala w lozku, oba koty zupelnie niechcacy wyladowaly blisko siebie i spaly.
Od nastepnego dnia dystans zaczal sie stopniowo zmniejszac, tak ze wieczorem drugiego dnia spaly juz przy sobie.
Zabawne bylo to, ze na poczatku one sie w ogole nie tlukly, straszyly sie nawzajem ale do walk nie dochodzilo. Dopiero pozniej, jak nabraly do siebie zaufania, zaczely sie prawdziwe cyrki, czajenie, gryzenie, kopanie, full kontakt:)
Teraz zyja jak rodzenstwo, tluka sie przeokrutnie, w starciu wrecz zawsze wygrywa Dorian bo jest sporo starszy ale w konflikcie o miske zawsze wygrywa ona (maja oczywiscie jedzenie w dwoch miskach, ale zawsze sadza, ze to drugie na pewno ma cos lepszego
). Spia zawsze razem, nie lubia nie wiedziec, gdzie jest to drugie, jak sie tak "zgubia" to wtedy sie slicznie gruchajac nawoluja, myja sie wzajemnie, po prostu sie kochaja:)
Sporo tego wyszlo, sorry, ale musialam sie z wami podzielic moja radoscia z posiadania dwoch kotow
U rodzicow byl jeden samotnik a to zupelnie co innego...