Parę dni temu zauważyłam, że wśród kociąt spod wieżowca jeden maluch jest chory
. Kociątek jest zupełnie dziki, ale wyszedł przed okienko, usiadł i czekał - nie wiem, czy na śmierć, czy może na ratunek... Podeszłam - nie uciekał, dał się wziąć na ręce, wyglądał na zupełnie wyczerpanego i otępiałego z głodu 
. Maluch ma stary uraz szczęki i oka - prawdopodobnie był rozgryziony przez psa 
, ma wrzoda na rogówce, jest wychudzony - wygląda na to, że matka go odrzuciła i przestała się nim opiekować. Po trzech dniach kuracji mały otworzył oczko, okazało się też, że wcale nie jest taki strasznie słaby - zaraz po przyniesieniu do domu bez problemu wyskoczył z zagródki, którą mu w swojej naiwności zmajstrowałam, po czym umościł się wygodnie na łóżku rozsiewając dookoła dziesiątki pcheł zmarłych śmiercią męczeńską 
Wet twierdzi, że leczenie może potrwać około miesiąca. A teraz pytanie - co dalej? Czy po tym miesiącu kocina będzie gotowa do powrotu do piwnicy? Wet twierdzi, że tak, ale nie jestem przekonana - to taki skrzat, pewnie nie ma nawet dwóch miesięcy.... Na kota domowego na pewno nie wyrośnie - jest zupełnie dziki, zakraplanie mu oczek to niezła sztuka!
Wydaje mi się, że mógłby czuć się dobrze gdzieś na wsi, albo w ogrodzie - w miejscu, gdzie miałby opiekę człowieka "na dystans" i gdzie nie byłoby zbyt wiele kotów... Nie wiem
A może kiedy wróci zdrowy to matka się nim zajmie?
A pozniej przez kilka dni siedzial pod szafka i warczal na kazdego kto sie do niej zblizal, byl koszmarnie przerazony. A po kilku dniach? Toz to najbardziej otwarty i pieszczotliwy z naszych wszystkich kotow 
zdrowieje z dnia na dzień, oczko nie wygląda źle 
. Teraz największym problemem jest to, że Marcelek wybrał sobie na walenie kupek moje łóżko 
