"Auteczko"

[myszka]

To witajcie w klubie, dziewczyny

[lulek]

Ja tę książkę przeczytałam w całości. Mam ją w swojej kolekcji.
Dla mnie ona była trudna. Zwłaszcza dlatego ,że nie mogłam doczytać ją do konca. Autor podobno kochał te swoje koty. Nie mogłam zrozumieć dlaczego wkładał je w ten okropny pocztowy worek i robił z nimi "porządek". Dlaczego nie zawioził ich do weterynarza. Mógł to zrobić.Przecież swojej żonie mówił ,że weterynarz dał im powąchać chloroform. Nie mówił żonie że sam je zabijał , tylko okłamywał ją.
Dla mnie osobiście ta książka jest straszna. To co zrobił z Auteczkiem i jego mamą było straszne. A przecież deklarował swoją miłość do tych kotek. Wiem że to były inne czasy ale możliwości uśpienia kotów u weterynarza już istniały.
Ja nie mam o tej książce dobrego zdania.

[Estraven]

A przecież deklarował swoją miłość do tych kotek

Zapewne metafora próby odrzucenia wyparciowego uzależnienia odczuwanego przez samego autora. Z rzeczywistości znam bliżej dwa analogiczne przypadki

W sumie zdarzają się częściej, niżby się zdawało - i to zwykle wśród osób, które znane są często otoczeniu, jak bardzo zwierzakolubne. Hrabal chyba pierwszy przełamał tabu milczenia wkoło takiego przejawu zagmatwiania emocjonalnego - i zbiera za to cięgi...

[ryśka]

Zapewne metafora próby odrzucenia wyparciowego uzależnienia odczuwanego przez samego autora.

Że co?

[Estraven]

Zapewne metafora próby odrzucenia wyparciowego uzależnienia odczuwanego przez samego autora.

Że co?

Po prostu - zdarza się czasem, że ktoś na tyle ulega oczekiwaniu opieki czy pomocy ze strony innego człowieka czy zwierzaka, że zapomina się w tym i zaczyna robić to coraz bardziej swoim kosztem, a mimo to nie potrafi zmodyfikować swojego działania czy ograniczyć go, a tym bardziej przerwać. Wbrew temu, co zwykle wtedy deklaruje, czuje się w tym z czasem coraz gorzej. Niekiedy doprowadza to do smutnych albo i gwałtownych finałów podobych relacji - bo nie umiejąc stopniowo ani "pokojowo" odmienić swojej postawy, ktoś taki może "sięgnąć" po agresję. Zrazu ukrytą, a z czasem bywa, że i jawną. Wobec podopiecznego albo siebie.

Myślę, że u Hrabala nie urosło to aż tak bardzo, ale książka zdaje się opisywać (w przejaskrawieniu) ten właśnie mechanizm.

[ryśka]

dzięki - teraz jasne....

[Keti]

To witajcie w klubie, dziewczyny

A już sie bałam, że tylko ja tak mam...

[PumaIM]

To witajcie w klubie, dziewczyny

A już sie bałam, że tylko ja tak mam...

Nie tylko Wy...