(Nie)Dziki kot-Bury całkiem domowy.W domku na wsi :)

» Wto cze 03, 2008 10:51

Wiesz, na jedzenie to on przychodzi, nawet do mieszkania wejdzie, ale przy bliższym kontakcie to już nie jest tak hopaj-siupaj, mimo wszystko, on jest kotem wolno żyjącym.
Ale złapię Gada, nie ma to-tamto :twisted:

» Wto cze 03, 2008 11:06

Grunt to bojowe nastawienie!
Powodzenia!

» Wto cze 03, 2008 21:20

Wróciliśmy z akcji.

Stan wojsk "przyjaciela":
- Grzegorz zapluty alergią
- ja cała w nerwach, siadnięta psychika i łzy, poharatana i posiniaczona prawa ręka
- dr Jacek ugryziony przez grubą, skórzaną rękawicę
- zamia w gabinecie weterynaryjnym wyłysiała z listków
- gabinet umiarkowanie zdemolowany

Stan wroga:
- jeden bury wściekły kot w klatce

Żadne z nas nie spodziewało się tego, jak dziki kot obudzi się w Burym przy próbie załapania. Kot, którego głaskałam, którego Grzesiek miał na rękach, który mojej Mamie wszedł sam na kolana, okazał się wścieklizną jakich mało. Chyba jeszcze nigdy nic nie zrobiłam z taką determinacją jak wepchnięcie go do transportera. W sumie to chyba nawet nie pamiętam jak to zrobiłam. Pamiętam, że trzymałam go za kark tak mocno, że byłam pewna, że jak się wyrwie to kawał jego grzbietu zostanie mi w ręce. Ale udało się. W trakcie jazdy, myśleliśmy, że rozpierdzieli transporter od środka. U weta nie było jak go złapać przy wyciąganiu z klatki. Było nas 4 osoby, z czego 3 w rękawicach. Dr Jacek odniósł rany kąsane, mimo rękawic. Udało nam się zrobić mu zastrzyk z sedazinu ale zanim go chwyciło, zrobił zadymę na cały gabinet. Próbował wyjść przez okno, chodząc po szybie

Zastrzyk, w dawce dla konia, ściął go na 19 minut! Przez ten czas udało nam się przyciąć pazury, obejrzeć Burego i zbadać oraz zrobić test. NEGATYWNY!!!! Ani żadnej białaczki ani FIVa!!!!! Brzuszek ok, płuca i serce też. Jajeczko, to które nie zeszło, jest na tyle blisko, że uda się go wykastrować nie otwierając brzuszka

Tylko normalnie, bez szwów. Zęby ładne, skóra czysta, rany ładnie się goją. Nie trzeba było nawet dawać żadnych leków.
Na odchodne dostał dokładkę sedazinu i pojechaliśmy po klatkę. Z klatką do przytuliska Pani Ali - Fundacja Azyl Nadziei. Tam, w dużej klatce, będzie czekał na kastrację, szczepienie i podróż do domku.
A to już w czwartek

O 19.30 jesteśmy umówieni na kastrację i szczepienie a później, póki śpiący do domku. I oby się tam przyjął. Oby nie szukał powrotu na stare śmieci.
Jak na razie koszt dzisiejszego dnia to 73zł.

Proszę, powiedzcie, że dobrze zrobiłam, że nie unieszczęśliwiłam wolnego kota

Nie wiem czy z nerwów czy z wrażenie wciąż chce mi się płakać. Mam wrażenie, że zabiłam kota

Że zrobiłam coś bardzo złego. On tak się wyrywał, tak walczył a jednocześnie jest tak chudy, poraniony. Ale może on miał wieść takie życie? Może i krótkie ale pełne?
Do dziś wydawało mi się, że robię właściwie. Że ma wspaniały dom, gdzie będzie i wolny i kochany. Ale po tej akcji, już niczego nie jestem pewna...

» Wto cze 03, 2008 21:33

Będzie dobrze!
Zobaczysz!
:ok:

» Śro cze 04, 2008 6:32

Patrycjo - byłaś dzielna! I to bardzo!
Myślę, że dla kota lepsza taka "krzywda" niż byle jakie życie na wolności.
Jak się zaaklimatyzuje na wsi, a niewątpliwie tak będzie, to "podziękuje" Ci.

» Śro cze 04, 2008 13:36

Dobrze zrobiłaś :!:

Pomyśl, że teraz będzie miał swój bezpieczny domek na wsi, że już nic mu się nie stanie

Nie będzie musiał walczyć z miejskimi kocurami, ludzie mu krzywdy nie zrobią...

kciuki! :ok:

» Śro cze 04, 2008 21:15

Byłam dziś u Burego.

Taki bidak smutny w tej klatce

Patrzył na mnie takimi smutnymi oczami i z wyrzutem "coś ty mi babo głupia zrobiła!". :cry:

Ogólnie jest grzeczny, raz tylko jakoś wyrwał się z klatki i rzucił na siatkę w oknie. Ale pani Ali udało się go skutecznie odprowadzić do klatki.
Do momentu mojego przyjścia nic nie jadł. Jest bardzo zestresowany.
Włożyłam rękę do klatki i zaczęłam go głaskać. Nawet nadstawiał bródkę by go pod nią posmyrać. Po dobrych kilku minutach głaskania Bury podniósł się i podszedł do miski. Zaczął jeść! No i ja go głaskałam a on jadł. Po jakiejś chwili warkną na moją rękę, że już starczy tego dobrego. Zabrałam więc rękę. A Bury dalej sie posilał.
Mam nadzieję, że nie podłapie z powietrza jakiegoś kataru.
On tak smutnie wygląda. Powiem Wam, że póki on się nie zadomowi w nowym domu to ja na zawał zejdę