Konkurs Klubu Ślepaczków-DO ZAKMNIĘCIA -dziękujemy

[lidka02]

A Ty, Ciocia czemu nie piszesz nic a nic, zobacz jakie fajne nagrody som dlq kociaków Tuliś

[lidka02]

Więc przedstawiam wam moją rodzine , moje trzy skarby Nie bierzemy udziału w konkursie tylko chce się nimi przed wami pochwalić.
Zaczęło sie od telefonu , że kot chyba nie widzi i jest zabawką dla dzieci .Nie chciano go wydać więc pomyślałam o kasie i tak odsprzedano mi go tyle znaczył dla nich..To był Tymuś teraz w ds dano mu takie imie , śliczne i śliczny kot.Po jakimś czasie ta sama osoba zadzwoniła do mnie , że z tego miesjca sa jeszcze dwa chyba slepe.....Powiedziałam że je zabiore okazało sie że były trzy , Zabrałam je do weta , jeden odzyskał wrok ma ds a dwa zostały u mnie to Chłopczyk , brat Tymusia i Dziewczynka , dziewczynka odeszła w styczniu za TM .
Chłopczyk jest z nami to białe rude cudo , tylko kochać ..Nie widzi ale kocha sercem wszystkich , psy koty i ludzi .To taki wóz strażacki lubi obsikac to tamto ale co taka jego uroda...Chłopczyk lubi spac mi w nogach , ma padaczkę tak jak jego brat ...Biega z pokoju do pokoju gadając , łapie muchy , skacze po drapakach a mi ciarki przechodzą .Taki jest pełen życia , mimo że żyje w ciemności aż nie można uwierzyć ...
Lenka znaleziona przez studentkę w parku , ona jej szukała domku wstawiła zdjęcie .Nie mogła jej mieć ,nie było chetnych .Pisałyśmy ze sobą i postanowiłam po nią pojechać .Wiedziałam że nie widzi ale to co zobaczyłam na miejscu mnie przeraziło.Jedno oko jak orzech , masakra .Jechałyśmy do domu i jedna myśl tylko , żeby oko nie pękło......Dojechałam do miejsca gdzie mam weta i wstąpiliśmy do niego , dostała leki , zabieg miał być za kilkanaście dni ......Ale oko pękło i znów jechałyśmy do niego na sygnale ..Miała zabieg i udało się ...
Dzis Lenka to koci Anioł , patrzy na świat sercem , kocha wszystko , chociaż do obcych jest ostrożna .Nie wchodzi wysoko , taka mała dama .Jak złapie misia w pysiu to tak krzyczy , jakby chciała się pochwalić mam , pańcia mam Ja wtedy do niej sie odezwie a ona idzie z nim do mnie , taka zadowolona...Lenka chodzi za mną jak psiak , tuli sie , gada ..Ma swoje miejsce w pokoju na stoliku , i na tapczanie zawsze obok mnie ....Taki skarb..
Następna slepka to Alpi , ona i jej troje rodzeństwa trafiło do mnie z Włocławka niby znalezione , ale były bardzo oswojone aż za więc to była ściema .Alpi i jej brat z jednym oczkiem są u mnie , srebrna pojechała do Dorci na dt ma ds , i biały miś pojechał do Tomka do Warszawy ma tam Ds
Alpi takie imie bo ona jak alpinistka tylko wyżki , nie boi sie niczego , wchodzi wszędzie tylko wyżej i sie drze wtedy ją biore na dół.Już tak pozabezpieczaliśmy i wszystko niczym , zawsze coś znajdzie ...Mówie jestes szalona a ona miau ..Gdzie diabeł nie moze tam ją posłać
I tyle , albo aż tyle .
Koty niewidome są boskie , kochają całym serduchem , całym sobą .Bawią się jak inne , łapią muchy , broją , sikają nie tam gdzie trzeba .Nasłuchują na balkonie tylko im główki chodzą - prawo , lewo ....Te koty to nasz skarb - co przeszedł wiele bólu , głodu , zaznały to czego nie powinien żaden kot , żadne zwierze ..Pozbyto je sie jak śmieci .....ale są , czują i żyją ..Są szczęsliwe u nas i to się liczy ...Mają nas a my sobie bez nich nie wyobrażamy naszego życia .Więc nie bójmy sie kotów , kotów które nie widzą .Bo one nie wiedzą ze są inne , cieszą sie z takiego życia jaki mają...Mają życie w ciemności , ale to my o tym wiemy , nie one ........
I piękny wiersz ..
Panie Boże serce mam
Które człowiekowi oddam
Mam też stópki dreptające
Mam też płucka wciąż mruczące
Mam nożynki, ogon, futro
Czemu tobie człeku smutno?
Że mam oczki co nie widzą?
Takie braki mnie nie wstydzą!
Patrzę sercem w Twoją duszę
Jak jest piękna
Kochać muszę

Twój KOT
A to Lenka




Chłopczyk



Alpi


Brat Alpi


Rambek


I starczy , czytamy i kibicujemy wszystkim
Dziewczynka za TM

[kicikicimiauhau]

Jakie są teraz piękne

[katarzyna1207]

No to teraz nasza historia ...
Stokrotka urodziła się jako koci wcześniak, niewiele przypominając kociątko - łysa, czerwona i pomarszczona skórka na malusieńkim ciałku. Ważyła zaledwie 51 g i była niewiele większa od mojego kciuka … Nikt nie dawał jej szans na przeżycie, radzono uśpienie, zwłaszcza że kocia mama nie odnalazła się w roli matki. Nie chciała wcale zajmować się kociakami, ani karmić, ani myć ani przytulać … Kiedy maluszki płakały – gryzła je (zdarzało się, że do krwi). Musiałam je cały czas pilnować, w nocy drzemałam z głową w kociej budce. Jak już udało się mamuśkę zmusić do karmienia (przeważnie trzeba było ją przytrzymywać na siłę), to maleńka Stokrocia miała niewielkie szanse dopchania się do „bufetu”. A jak się już cudem udało – była odrywana przez największego kocurka, który urządzał sobie „przemarsze” wzdłuż kotki tylko po to, żeby reszta maluchów poodpadała … Pomimo dokarmiania strzykawką, malutka prawie nie przybierała na wadze …
W trzeciej dobie życia (oczywiście w środku nocy i w weekend) na główce Stokrotki, w miejscu oczka, zaczęło wyrastać coś koszmarnego … Po dwóch godzinach guz był już wielkości połowy główki, która wyglądała tak, jakby miała zaraz eksplodować … Zdesperowana, samodzielnie zdecydowałam, żeby zrobić zastrzyk z antybiotyku … Do dzisiaj nie wiem, jak mi się udało nie przebić małej na wylot … Pomimo zapewne koszmarnego bólu, Stokrotka nadal chciała jeść, jej wola życia była ogromna. Po zaocznej ( ) konsultacji z wetem okulistą okazało się, że jest to tzw. ropień okołoniemowlęcy, dostałyśmy duuuużo różnych kropli do oczka. Niestety, ropień pękł po kilku dniach, spod powieki (oczka były jeszcze zamknięte) zaczęła lać się ropa …Profesor nakazał natychmiastowe otworzenie tego oczka i wyczyszczenie wszystkiego, bo inaczej ropa przeżre kość i dostanie się do mózgu … Moja (z tego powodu już „była” wetka), pomimo obietnicy wizyty domowej, olała nas …czekałam na nią prawie do północy… I niestety musiałam Stokrotce to oczko sama, na siłę rozerwać … Maleństwo straszliwie płakało , ja chyba jeszcze bardziej…ale po 3 godzinach udało się … Drugie oczko koteczka otworzyła dopiero po 3 tygodniach, cały czas ją dokarmiłam, a apetyt miała niesamowity .. i tak ślicznie „bekała” po jedzeniu, a potem zasypiała mi w dłoni zawinięta w chusteczkę do nosa …

Stokrotka w wieku 3 tygodni ...lewego oczka już nie ma ...

Pomimo, że z jednym oczkiem i mniejsza o ponad połowę od rodzeństwa, Stokrocia radziła sobie doskonale – jako pierwsza odkryła, że kuwetka świetnie nadaje się do spania i innych zabaw typu „panierujemy” kotka w żwirku … uwielbiała też wisieć na drapaczku ...
Kolejne nieszczęście wydarzyło się, kiedy kocięta miały 8 tygodni … Z lecznicy przyniosłam na butach wirusa pp …Stokorocia zachorowała jako pierwsza … I znowu stał się cud … przeżyła cała piątka maluchów …
Operację usunięcia pozostałości po oczku i zaszycia oczodołu Stokrocia przeszła w wieku 3 miesięcy, i zniosła ją lepiej, niż kastrowany razem z nią dorosły, silny kocur … On jeszcze był nieprzytomny, a mała już po 4 godzinach od operacji zażądała michy z jedzeniem … Doskonale radziła sobie w kołnierzu, chrupki zagarniała jak koparka… Rozpracowanie techniki zdejmowania abażuru zajęło jej 4 doby, musiałam zamontować szelki z bandaża …
Stokroteczka w październiku skończyła 3 lata, jest drobną koteczką na krótkich nóżkach, która uwielbia w nocy głaskać mnie łapeczką po twarzy … oraz robić peeling nosa ... Skacze po parapetach, drapaku, biega i szaleje jak inne pełnosprawne koty … a może nawet bardziej …

Stokrotka w wieku około 4 - 5 miesięcy (to ta do góry "kółkami")



edit: zgodnie z sugestią dodaję aktualne zdjęcia Stokrotki, niestety nie bardzo chciała pozować na żądanie ...

[ewar]

Było strasznie, jest cudownie Koty zjawiskowe, a Stokrotka .

[Klub Ślepaczkowy]

Katarzyno1207 a mogłabyś wstawić zdjęcie samej Stokrotki już dużej? dziekuję

[Klub Ślepaczkowy]

Nie bierzemy udziału w konkursie tylko chce się nimi przed wami pochwalić.

komisja zadecydowała ,że bierzecie -sponsor nie sponsor -z szeregu sie nie wyłamuj

[katarzyna1207]

Katarzyno1207 a mogłabyś wstawić zdjęcie samej Stokrotki już dużej? dziekuję

Muszę namówić, żeby raczyła zapozować pokazując pyszczydło ... bo nie jest zbyt chętna ....

[alessandra]

Katarzyno1207 a mogłabyś wstawić zdjęcie samej Stokrotki już dużej? dziekuję

Muszę namówić, żeby raczyła zapozować pokazując pyszczydło ... bo nie jest zbyt chętna ....

dzięki

[Klub Ślepaczkowy]

a my mamy kolejnego sponsora - ewa_mrau pęknie dziękujemy

[lidka02]

Nie bierzemy udziału w konkursie tylko chce się nimi przed wami pochwalić.

komisja zadecydowała ,że bierzecie -sponsor nie sponsor -z szeregu sie nie wyłamuj

Nie bierzemy i bez kłótni mi tu ,.Bo usunę

[alessandra]

Nie bierzemy udziału w konkursie tylko chce się nimi przed wami pochwalić.

komisja zadecydowała ,że bierzecie -sponsor nie sponsor -z szeregu sie nie wyłamuj

Nie bierzemy i bez kłótni mi tu ,.Bo usunę

mam kopię

[lidka02]

Nie bierzemy udziału w konkursie tylko chce się nimi przed wami pochwalić.

komisja zadecydowała ,że bierzecie -sponsor nie sponsor -z szeregu sie nie wyłamuj

Nie bierzemy i bez kłótni mi tu ,.Bo usunę

mam kopię

Możecie je podziwiać nic więcej..

[JustynaMartaGrodzka]

Witam Was serdecznie i wraz z moim Fryderykiem zgłaszam chęć udziału w konkursie. A oto ,,nasza historia", widziana moimi oczami:

,,Ten dzień zapamiętam do końca życia. Po tym, jak podjęłam decyzję, że chcę WŁAŚNIE JEGO, na dobre i złe. Tę drobną, niewidomą, czarną ,,kupkę nieszczęścia"...

Dokładnie 1. września 2013r. Fryderyk miał się wreszcie pojawić u mnie. Przygotowania czyniłam z największą starannością. Mieszkanie wysprzątane,
meble i wszystko, co mogłoby stanowić jakąkolwiek przeszkodę w poruszaniu się - usunięte i ustawione na swoim miejscu, fora i artykuły o ,,ślepaczkach" przestudiowane.
Miseczki i kuwetka przygotowane. Stary koszyk piknikowy usłany miękkimi poduszkami i ciepłym, żółtym kocykiem. Dookoła przywieszone ozdobne kokardki, których i tak nie zobaczy, ale może jednak spróbuje się nimi pobawić?

Kuleczka z dzwonkiem w środku radośnie pobrzękuje w oczekiwaniu na swojego przyszłego ,,właściciela".
Wreszcie telefon z informacją: ,,Już jesteśmy". Jest ciemno i dość chłodno, wrzesień. Ubieram się szybko i wychodzę moim gościom na przywitanie.
Widzę 3 pokolenia kobiet - Babcia, Mama i Córka. ,,Niezła asysta" - myślę
Panie idą w moim kierunku, trochę rozmawiamy, gdy prowadzę je do swojego mieszkania, ale tylko jedno zaprząta mi teraz głowę - jaki jest Ten Ktoś, kto ma się właśnie do mnie wprowadzić.
Panie wchodzą i pozwalam im się rozgościć. Rozkładają klatkę, instruują mnie, co do postępowania w początkowym okresie adaptacji, a ja czekam
tylko na moment...
No właśnie. Mała, czarna główka nieśmiało wychyla się z transportera. W tym momencie pierwszy raz Go widzę i czuję ukłucie w sercu. Ekscytacja miesza się ze strachem.
Zamiast oczu ma dwie wąskie, białe kreseczki. Wyraźnie próbuje słuchem rozeznać się w sytuacji. Widzę to, bo przechyla głowę w każdą stronę, z
której dobywa się jakikolwiek dźwięk.
Tak zagubiony, niepewny. W oczach stają mi łzy, ale staram się nie dać tego po sobie poznać i uważnie słuchać, o czym mówią do mnie Opiekunki. Już wiem, że
bez względu na wszystko BĘDĘ GO KOCHAĆ.
Ustawiamy Fryderyka w klatce i pozwalamy mu wyjść. Pierwsze swoje kroki kieruje do... kojca, który mu przygotowałam. Zupełnie jakby widział!
Po czym, jak gdyby nigdy nic, zaczyna się myć.
Sprawia wrażenie zupełnie nieprzejętego sytuacją. Nasze zaskoczenie jest ogromne!

Po wizycie, gdy zgodnie stwierdziłyśmy, że Mały czuje się jakby trafił do Domu, zostaję z nim sama.
Siedzę na kanapie i On próbuje do mnie dołączyć.
Pierwsza przeszkoda. Chwytam go delikatnie i pokazuję, że wcale nie jest tak wysoko. Da radę! W końcu to MÓJ KOT
Chwilę później jest już przy mnie i pozwala mi się pogłaskać.
Czuję wzruszenie i szczęście.

Tego samego wieczoru nauczył się zeskakiwać z kanapy. W kolejnych dniach poznał kolejne zakamarki mojego maleńkiego mieszkania.

Widzę, że je zbyt szybko, jakby na zapas. Boi się też każdego dźwięku. Kiedy wychodzę do pracy i muszę zostawić go w specjalnej klatce, łamie mi się serce.
Ale wiem, że to dla jego dobra, tak trzeba.
Wkrótce zaczyna wprowadzać w moje życie własny chaos. Niszczenie mebli, brudzenie. Nie byłam na to gotowa, ale staram się reagować z cierpliwością
i zrozumieniem. Nie karcę, lecz wyrażam się stanowczym tonem. Wymieniam niektóre meble na łatwiejsze do czyszczenia.
Regularnie zmieniam żwirek. Podwajam starania o porządek.

Po wielu miesiącach zaczynają przychodzić efekty.
Fryderyk nic już nie niszczy.
Od początku staram się nie traktować go jak ,,kota specjalnej troski". Nie jestem przesadnie opiekuńcza, ale asystuję, gdy widzę , że coś może sprawić
mu trudność. Obserwuję uważnie.
Zdarzają mu się zachowania, których nie rozumiem - kręci się w kółko, bez ustanku, albo podchodzi i gryzie mnie bez powodu.
Staram się to przeczekać, choć nie jest łatwo. Blizny po zadrapaniach nie nadążają się goić. Jestem pełna goryczy, ale wiem, że jako Człowiek muszę sprostać odpowiedzialności, której się podjęłam,.
Wreszcie przychodzi więcej momentów, kiedy Fryderyk chce się po prostu się przytulić, a nie gryźć.
Zasypia ze mną, wtulając mi główkę pod brodę. Mruczy. Kocha mnie. Czeka, gdy wracam z pracy.
Dzielę się z nim tym, co mam dobrego, a mam coraz więcej, bo on uczy mnie cierpliwości i pokazuje, że można sobie radzić z życiem, pomimo oczywistych przeciwności.
Jest pełen energii i radości, którą mnie zaraża. Ma wspaniały charakter.
Jest moim NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM.
Jest moją dumą. Uwielbiam o Nim opowiadać. Przeważnie natrafiam wtedy na zaskoczone miny, które w trakcie rozmowy przeradzają się w podziw.
Nie potrzebuję podziwu.
Chcę, żeby ludzie zrozumieli, że niepełnosprawny kot jest w pełni sprawny uczuciowo i potrzebuje nas - ludzi, żeby móc cieszyć się życiem, które ma.
I które jest tak samo cenne, jak życie każdego z nas!

(Fryderyk stracił oczy w wyniku przebywania w warsztacie ślusarskim w Poznaniu.
Dziękuję wszystkim - Lekarzom i Opiekunom, którzy mu pomogli i doprowadzili do momentu, w którym mogłam go poznać i złączyć z nim swój los.
Dalej, RAZEM damy już radę!)

[jerzykowka]

Justyno witamy na Forum, witamy w Klubie Ślepaczków!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tak bardzo się cieszę, że opowiedziałaś nam o Waszej przyjaźni, o jej niełatwych początkach.
Popłakałam się, ale tym razem ze szczęścia!
Uściskaj, proszę, Fryderyka bardzo serdecznie!!!
Ukochaj go od nas
Serdeczności moc dla Ciebie!!!!!!!!!!!!!!!