Moje koty - Amcia ['] Dixi [']

Jola, ja też kiedyś zamknęłam Marcelinę na balkonie. Ale na noc tam nie został, bo mam w zwyczaju ściskać i całować swoje futerka na dobranoc i skapnęłam się, że go nie ma ;-)

Łatusia za to zamknęłam kiedyś w szafce z pościelą. W dodatku nie zauważyłam, że wskoczył tam jak włożyłam kołdrę i dalsze graty kładłam na nim. Dobrze, że schowałam poduszkę Mateusza i musiałam ją wyciągnąć. Łatuś wyłonił się spomiędzy kołder, wyraźnie niezadowolony, że przerwałam mu drzemkę :lol:

Ja BARDZO uważam, bo już kiedyś zamknęłam na balkonie Marcysię (wyadoptowaną). Ale Uszatce jakoś się udało schować i nie zauważyłam jej.

Ale cieszę się, że nie jestem sama :wink:

Z tym zamykaniem kotów, to chyba większość z nas miała do czynienia.
Przed laty, zimą, bardzo mroźną, zamknęliśmy na balkonie kocurka Zuźka. Przesiedział do świtu.
Od tamtej pory wystarczył stuk drzwi balkonowych, żeby kocur natychmiast biegł do mieszkania.
Ja kiedyś zamknęłam kota w szafce z dokumentami, Szafka, żeby zapobiec jej otwieraniu przez koty, była zamknięta na metalowy zaczep.
Kocurowi, co prawda, po czasie udało się sforsować zamknięcie, ale co narobił, to jego.
Wszystkie papiery nadawały się do wyrzucenia...

Ja też pamiętam jak zamknęłam zimą na balkonie "Tiena. Przesiedział tam kilka godzin.Zorientowałam się jak nie przyszedł na kolację.Poszukiwania w cały mieszkaniu, na klatce schodowej bez rezultatu. Sprawdzałam balkon kilka razy. Córka zaczęła go już szukać na osiedlu.A ja w akcie desperacji wpakowałam rękę do chodnika który stał zwinięty na balkonie. No i wyciągnęłam gada za kudły. Spał snem kamiennym i był baardzo zdziwiony czemu mu przeszkadzam spać w tak fajnej kryjówce.

U mnie było już po kolacji, więc Uszatki nie szukałam. Był późny wieczór, zamknęłam balkon i poszłam spać. Uszatka czasem przychodzi do łóżka, ale nie zawsze, częściej robi to Kitek.
Nawiasem mówiąc Kitka też kiedyś zamknęłam, w spiżarce. Sabcia też była tam kiedyś zamknięta. U mnie po prostu jest sporo zakamarków i czasami koty tam włażą, a jak zamknę zakamarek, to potem siedzą tam zwykle do następnego posiłku, bo wtedy koty się "odliczają"

Salem z kolei zamknęłam w wersalce. Była wtedy małym kociakiem. Przeszukałyśmy z córką całe mieszkanie, kota nie ma. Na klatce kota nie ma. Wokoło bloku kota nie ma. Jest noc więc szukanie czarnego kociaka po ciemku nie ma szans powodzenia. Idziemy spać córa wyje, ja zdenerwowana. Cisza w domu, słyszę cichutkie miauczenie. Znowu przeszukujemy cały dom . Kota nie ma. Idę spać, znów miauczenie. I tak kilka razy. Już się zaczęłam zastanawiać, halucynacje jakieś słuchowe mam czy inną schizę. Rano jak chciałam schować pościel to zaraza wylazła ze skrzyni. Siedziała w samym końcu w rogu.

Jedna z moich dawnych tymczasow wlazła mi do środka fotela (pod odgięty trochę materiał pod fotelem). Siedziała wtedy sama w pokoju, jeszcze izolowana od reszty. Już ganiałam to piętrach domu i podwórzu, ale kalewala udzieliła mi zbawiennej rady - postaw w zamkniętym pokoju jedzenie, ona gdzieś jest, zajrzyj za parę godzin i sprawdź, czy jedzenia ubyło. Ubyło, na szczęście, ale nadal nie wiedziałam, gdzie kotka się chowa, wykryłam to dopiero jak się tam położyłam na kanapie i udawałam, że śpię :twisted:

Nawiasem mówiąc ta sama kicia po adopcji w nowym domu schowała się pod regałem , chociaż wydawało się, że szpara jest za mała na kota. Udzieliłam spanikowanym opiekunom podobnej rady, jaką dostałam sama - szukać do skutku, kotka na pewno jest w mieszkaniu. Niestety, jak ją wreszcie wypatrzyli, okazało się, że kotka nie jest w stanie wyjść i w końcu ludzie musieli regał rozebrać :twisted:

A co do piszczenia - moja pierwsza kotka, Pusia, jako mały kociak wydostała się z mieszkania niezauważona i nagle usłyszałyśmy z mamą jej rozpaczliwy płacz. Biegałyśmy w popłochu po całym mieszkaniu, a ja wyobrażałam sobie najgorsze rzeczy - kotek gdzieś się dusi, cierpi... W końcu odkryłyśmy Pusię przed drzwiami, strasznie rozpłakaną, że nie chcą jej wpuścić do domu. Do dziś nie mam pojęcia, jak się wymknęła.