ale naprawdę miałam silne postanowienie.
Ma do mnie przecież przyjechać inny kot......
Szpitalik. Ciasne boksy. W niektórych szczeniaki. W jednym z boksów dwa wiklinowe koszyki. Trzy koty. W najgłębszym miejscu jednej z budek ona. Małe cudo.
Miód, złoto, orzech. Buziunia okrąglutka, oczka też. Wystraszona, smutna......
Dostaję ją na ręce. Mała wtula się we mnie całą sobą. Już wiem, że jej nie wypuszczę, nie zostawię. Pojedzie ze mną.
Maleńka kicha jak z armaty, ma załzawione oczka. To nic. Wyleczymy.
Po drodze do lecznicy stres daje znać o sobie, kotunia obsikała się caluteńka, w związku z czym na wejściu w domu było kąpanko. Teraz pachnie tak słodko - jak sama wygląda
Ludwisia jest śliczna, kontaktowa, urocza. Mała pieszczoszka , która kocha ludzi i koty. Bez żadnego uprzedzenia podbiegla do mojego Cypiska , noski noski Cypis nie zdążył nawet zrobić phhhhhhhh
już zabawa łapkami i jego ogonkiem 
Rysiek syczy, a jakże - normalka. I co z tego. Ludwiczka chodzi za nim i też syczy
w ogóle się nie boi. No jest cudowna. Tu tylko jedna fotka, ale będzie więcej, może już jutro
Ludwisia:
ona jest taka szczęśliwa że wyszła z klatki, że nie jest już w schronisku. Zupełnie nie ten sam kot! Jest bardzo odważna. Przemila. Zabawna. Strzela super baranki, mizia się o nas, wystawia brzunio do smyrania, no naprawdę cudowna kotunia.
Ludwisia...