Kompletnie nie mogę się pozbierać. A wiem, że muszę, żeby móc coś zrobić. Rydzek leży w drugim pokoju i w ogóle nie wstaje. Siłą niemal wcisnęłam mu do zjedzenia trochę ugotowanej piersi z kurczaka. Czuję się oszołomiona, wydaje mi się, że brzuszek Rydzka napuchł, ale inni twierdzą, że nie. Doszukuje się już nie wiadomo czego... Jutro rano jedziemy wziąć sterydy.
Wyszukałam jakichś dobrych weterynarzy i powysyłałam mnóstwo maili z pytaniami, ale nie dostałam jeszcze odpowiedzi.
Strasznie się boję najgorszego. Boję się, że nie będę potrafiła podjąć decyzji o eutanazji i że przeze mnie Rydzek będzie cierpiał. ;( Ale boję się też, że podejmę tę decyzję i kiedyś okaże się, że nie była konieczna. Dlatego wszelkie Wasze rady i każda chwila są dla mnie na miarę złota. Dziękujemy za wszystkie ciepłe słowa i kciuki. Przez te łzy nawet litery mi się rozmazują.
Moja weterynarz spisała już Rydzka chyba na straty.
U nas w mieście jest najlepsza, o innych słyszałam nieprzychylne opinie. A ja ciągle mam nadzieję, że stanie się cud i okaże się, że to nie ten cholerny FIP, i że mój Rydzek wyzdrowieje, że będzie dalej mruczeć, że będzie szaleć i będzie nas budzić w środku nocy. Tak bardzo chciałabym wziąć to choróbsko na siebie. A ta bezradność jest po prostu wykańczająca. A Rydzek tak patrzy tymi orzechowymi oczami, jakby chciał mi coś powiedzieć... Kompletnie nie wiem co robić. Pomóóóóóóżcie.
To kocisko jest takie kochane, nie wyobrażam sobie, żeby mogło go zabraknąć!
JaEwka - jutro skonsultuję to z wetką.
Ale tak strasznie boję się tych wielkich nerek i tych mikroropni...
