no i ludzie odchodzili, a mały Pionokio, jak został roboczo nazwany, siedział dalej w klatce. Cały długi miesiąc. Czyli jedną czwartą swojego życia. A przecież powinien się bawić, szaleć, rozrabiać. To zdjęcie zrobiła mu Sis. Widać jaki jest smutny
Kiedy myślałam o nim, do głowy przychodziła mi jedna myśl: Marcel całe życie spędzi w schronisku. Rośnie, nie jest już maleńki, ciągle prycha, kładzie uszka po sobie, wyrywa się, kto zechce takiego kota...
Pinokio vel Marcel dalej siedzi w klateczce, tyle że w naszej sypialni. Na razie jeszcze nie jadł, nie korzystał z kuwetki, nie licząc siusiu, które zrobił w transporterku. Ma chore oczka, dostał od kochanej CoolCaty kropelki, mamy obserwować, czy nie będzie kichał, albo jeszcze coś gorszego
Godzinę temu usiadłam na kanapie, z nim na kolanach... siedzieliśmy sobie, oglądając film w telewizji. Myślałam, że mam omamy: Marcel mruczał
głośno, basem, jak na kota przystało po chwili zasnął. Kiedy sen był głębszy, mały wyciągnął łapki, wtulając się w moją bluzę. I to ma być dzikidziki kot?
boję się nadal tego "oswajania", ale ta chwilka mruczenia jest warta ryzyka, prawda?
PS. Jak tylko naładują się baterie, będą foty "dzikiego kota"
. Wspaniale, że dałaś mu szansę. Ja myślę, ze on w domu tymczasowym u Ciebie, otoczony troską i miłością szybciutko stanie się wielkim pieszczochem.
W czwartek jedziemy na kontrolę, to się odrobaczymy.
Ale nadrobimy zaniedbanie i wszyscy zobaczą Marcelkowy czarny ogonek, dwie plamki na pleckach i biało-czarno-złotą mordeczkę 