Znalazłam dziś na półce opatrunek, który ściągnęłam Nesce z łapki po ostatnim pobieraniu krwi i dwa strupki, które oderwałam z miejsc po wkłuwaniu się rozlicznych w ostatnich miesiącach igieł - od kroplówek i zastrzyków... Mam też zachowane jej wąseczki. Wszystko to wrzuciłam w torebkę zamykaną od góry - po lekach, które również dostałam dla niej w ostatnich tygodniach jako leki ostatniej szansy (a raczej leki "złudnej nadziei"). Takie moje małe sanktuarium...
Na co dzień nie jest źle. Nawet zdołałam przeczytać książkę w całości i mieć z tego przyjemność - rzecz nie do pomyślenia od listopada zeszłego roku. Ale czasem chwyta mnie taki okropny żal! I to w najmniej spodziewanym momencie, np. gdy robię sobie herbatę albo idę do sklepu... I wtedy wyobrażam sobie, że staje przede mną jakiś mag władny wskrzeszać z martwych. I tylko negocjuje ze mną cenę. A ja się godzę na wszystko.
Trzy w jednym..
Ramzes od małego przejawiał skłonności ku warzywom (ogórki, pomidory, papryka, fasolka szparagowa, cukinia, kapusta). Z owoców - szaleje za melonem. 
A Łaciatek... cóż... Robi wszystko to, co ukochany wujcio Ramzes, a więc skoro wujcio je bób, to należy się do bobu przekonać. No i się przekonał, skutkiem czego muszę się dzielić i ostatnio się wcale bobem nie najadam. 
