Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

I ja trzymam kciuki.
Nie załamuj się - Nesca była w gorszym stanie, wywalczyłaś dla niej 2 lata.

To prawda, ale ten pierwszy kryzys, od którego należałoby liczyć darowany Małej czas, zdarzył się na początku 2015 roku, czyli już mija półtora roku.

A PNN najprawdopodobniej i tak zaczął się wcześniej.

No ale oczywiście wciąż walczymy, nadal robię, co mogę. Przyszedł posiew. Jałowy. W tym przypadku zupełnie się z tego nie cieszę, bo ta kosmiczna kreatynina oznacza, że to nie na skutek infekcji, która się toczy, tylko... cóż, na skutek coraz bardziej pogarszającej się funkcji nerek. Choć mam jeszcze nikłą nadzieję, że to pozostałość po infekcji, że w końcu krea zacznie spadać. Ale to takie tam zaklinanie rzeczywistości...

A takie były początki mojej Małej...
viewtopic.php?f=13&t=119656&hilit=inka

Nazwałam ją Inka, ale to imię się nie przyjęło. Została Małą.

jakie mabdzienstwo do Ciebie przyszlo :1luvu:

Zycze Wam jeszcze wielu lat razem...

Maleńka była, to prawda.

Prawie wytrząsnęłam ją z klatki w pierwszym odruchu, ale nie dała się i trzymała mocno pazurkami.

Glupia nie byla od samego poczatku, wiedziala kogo sie trzymac

Trochę się bałam to napisać, choć przesądna nie jestem w żadnym razie (twarda ze mnie racjonalistka

), ale jakoś się wstrzymywałam - otóż Małej się chyba poprawiło. Od czterech dni chętnie je, nie wymiotuje i przede wszystkim widać, że jest bardziej ożywiona. Przestała leżeć całe dnie na szafie, próbuje się bawić, atakuje moje sznurowadła, gdy wkładam buty.

Znam ją na tyle, że od razu widzę zmianę w zachowaniu.

Oczywiście, cieszę się! Ale z drugiej strony mam w pamięci ostatnie pół roku życia Neski - ona też miewała lepsze okresy.

No ale cóż, nie pozostaje mi nic innego jak nadal się cieszyć i mieć nadzieję, że ten stan potrwa jak najdłużej...

Oby!

Zawsze, gdy dzięki wdrożonemu leczeniu któremuś z moich kotów się poprawia, przychodzą mi na myśl te wszystkie bezdomne biedaki, które umierają przez nikogo niekochane i niezauważane, na jakąś pospolitą chorobę, która - odpowiednio leczona - poszłaby precz w tydzień albo dwa.

Choć, na szczęście, i tak coraz więcej jest świadomych opiekunów bezdomnych kotów, coraz lepsza opieka, coraz więcej wiedzy.

Mój Łaciatek przecież miał farta w ostatnim momencie - złapałam go, gdy bawił się jakimś piórkiem przed swoim macierzystym piwniczym okienkiem z totalnie zalepionymi ropą oczami. Złapałam go w gołe ręce i włożyłam do... mojej torebki, taki był malusi.

Jeden dzień antybiotyku wystarczył, żeby te oczka się otworzyły. A jeszcze parę dni i nie byłoby ratunku... Ale Łaciatek w ogóle nie zdaje sobie sprawy jakim jest szczęściarzem - chodzi do góry nogami i na ogonie.

Ogromnie mocno trzymam kciuki

I za farta

one najczęściej nie zdają sobie z tego sprawy, zwłaszcza kocięta
a mnie się trafiały same kocięta

Ania, życzę, żeby udało się Wam wykraść jak najwięcej tych dobrych, współnych dni :ok:

Gretta, mnie też się trafiały wyłącznie kocięta. :lol:

Zuza, smil, dziękuję! :1luvu:

Inna sprawa, że teraz, gdy jest trochę lepiej z Małą, wracam myślami do Neski... Ale oczywiście staram się nie myśleć, odganiać wspomnienia... Freud, ty przenikliwy skurczybyku!

Niech dobre trwa jak najdłużej :ok:

los bezdomnych kotów...
I pomyśleć, że jeszcze jest mnóstwo ludzi przeciwnych sterylizacji.

Aniu, ciepłe myśli wysyłam :ok:

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum