Trauma u adoptowanego kota

[miszelina]

No to jest coraz lepiej. Trzymam kciuki!

[zuza]

Bardzo dobrze Ci idzie Milosc i cierpliwosc dzialaja cuda

[Bammbosz]

Och, jak dziś cudnie było!
Skusiłam Wisia na złoty sznureczek. Siedziałam na podłodze, on na szafie... i szurałam sobie tym sznureczkiem po dywanie. Obserwował obserwował i kocia cierpliwość nie wytrzymała!!! Normalnie w świecie zeskoczył z szafy i popędził do tego sznurka! Zapomniał się I tymi czornymi łapeczkami próbował chwycić cienką nitkę. Myślałam, że uniosę się z radości pod sufit
Siedział na przeciw mnie w odległości niecałego metra i bawił się. Co chwilę sprawdzał, czy patrzę na niego a ja udawałam, że nic nie widzę. Och jak chciałam go przytulić... W pewnym momencie syknął i odsunął się, ale nie odchodził. Chyba mu się to spodobało, więc cały czas do niego gadałam i wyciągałam zza siebie kolejne nowe zabawki.
No takiego skoku do przodu nie spodziewałam się. Nawet z jedzeniem bardzo ładnie idzie. Co prawda tuńczyk wogóle mu nie podpasował, ale za to sucha bezzbożona idealnie znikała z miski. Koty moje pchają się do pokoju, ale jak na razie tylko jeden przejawia oznaki zdenerwowania. Pozostałe dwa wąchają w skupieniu wszystko co się da. Boję się jednak tej konfrontacji ale to potem. Teraz moim celem jest przytulenie Wisia!


Oj chyba dziś z radości nie usnę

[miszelina]

Super! Kot się powoli przełamuje

[zuza]

No, no

[Jarka]

Jesteście mądrzy oboje, Ty i Wisio

[Tundra]

Podczytuję po cichutku i cieszę się jak nie wiem, że tak Wam dobrze idzie

[ASK@]

tylko czas swoje robi. fajnie

[Bammbosz]

Dzień dobry dzisiaj
U nas jak na razie wszystko stanęło w miejscu. Wisio nie chce się poznać bliżej. Owszem, z góry obserwuje wszystko co się dzieje na dole, ale na tym koniec. Staram się wchodzić wtedy, kiedy nie zaszywa się w pudle, wtedy podjudzam go jakimiś zabawkami. Czasem zdarzy się, że rzeczywiście zeskoczy na podłogę, ale usadawia się pod kanapą i stamtąd obserwuje wędrówki piórek. Raz na jakiś czas usłyszę syknięcie po tym, jak zapomni się i zabawi ale nie ucieka. Myślę, że jeszcze nawet boi się wrócić na górę. Kiedy wyjdę i wrócę za chwilę właśnie w tym momencie wraca w swoje "rewiry".
Bardzo podoba mu się laserek i łąpką próbuje złapać światełko, ale jest potem zawiedziony że nic nie ma.
Wyciągam go na pokój rozrzucając po parę chrupek w różnych miejscach. Obserwuje co robię i kiedy wyjdę wszystko dokładnie wyzbiera. Ale podobnie jak wszystko inne dopiero, kiedy jest sam.
Najważniejsze, że je. Nie bardzo mu mokre odpowiada i nie zawsze je zje, ale chrupy już mieszam z lepszą suchą. Szukam jeszcze jego smaku coby dosmaczyć tą mokrą.
Moje kotuchy bardzo pchają się do pokoju, czasem je wpuszczę na rekonesans ale tylko po parterze, żeby nie doszło przypadkiem do konfrontacji. Wisio widział już je parę razy, ale w ciszy obserwował tylko. Zamieniam kocyki i zabawki, nie wiem jednak, czy sprawdza. Ogólnie jeszcze jest jedną wielką kulką strachu. Bardzo boi się mojego męża, widzę to po jego oczach. Przy mnie potrafi mieć spokojne oczka i nawet je mróży. Długa droga jeszcze przed nami...

[mziel52]

Dwa tygodnie to bardzo mało na adaptację takiego kota. Postępujesz prawidłowo, krok po kroku, najważniejsza jest cierpliwość. Powoli będzie coraz lepiej, choć będą się zdarzały regresy.
Ja bym spróbowała od czasu do czasu, kiedy kot siedzi bezpiecznie na szafie, uchylać szerzej drzwi i przy progu bawić się z rezydentami, tak żeby to widział. On boi się o siebie po przeprowadzce w obce miejsce i do obcych ludzi, widok wyluzowanych kotów upewni go, że jest to miejsce przyjazne.

[Bammbosz]

Takie oczka ma dzisiaj, moim zdaniem wygląda na uspokojonego koteła. Skorzystałam z porad pani behawiorystki, nauczyła mnie jak go wyciszyć, gdy jest poddenerwowany. Nie chcę się chwalić, ale wygląda przepięknie

[Alija]

Nawet powinnaś się chwalić, bo kotek przepiękny.
Widzę kawałek wędki jaką mają moje łobuziaki

[mziel52]

Fajny kocio. Szkoda, że mu się tak nieciekawie początek życia ułożył. Koty jednak są mądre i myślę, że on wkrótce się zorientuje, że trafił główną wygraną. .

[Alija]

Spojrzałam teraz na pierwsze zdjęcie z przerażeniem w pysiu i na ostatnie. Różnica jest przeogromna. Jest czujny, to widać, ale nie przestraszony. To Twoja zasługa! Trzymam za dalsze postępy

[miszelina]

Postęp widoczny!