Kajtek nie żyje

[karolink]

Zmontowałam dwa filmy ku pamięci Kajtusia.
http://www.youtube.com/watch?v=rie53qcZm3M
http://www.youtube.com/watch?v=MJekF9LVuEk

[ankacom]

Kajtek miał u Ciebie jak w niebie.
Poryczałam się.

[karolink]

Dzięki.

[Blekitny.Irys]

Kajtuś [*] był u Ciebie szczęśliwy.

Filmy piękne i wzruszające.

[ankacom]

Karolina, życzę Ci spokojnych Świąt.
Jak Ci będzie bardzo źle to pomyśl o nas którzy też pożegnali swoje kochane koteczki.
Wiem, że to nie jest wielka pociecha ale razem zawsze jest troszkę lżej.
Musimy trwać i dalej pomagać.
Pozdrawiam

[karolink]

Hej dzięki. Wam wszystkim też życzę Wesołych Świąt.
Właśnie wspominam Kajtusia, w Wigilię miną równo dwa tygodnie. Bardzo za nim tęsknię.

[karolink]

To były potworne święta, zwłaszcza wigilia. Co prawda Albercik rozjaśnił trochę atmosferę, ale po raz kolejny pękło mi serce, prawie, że dosłownie.
W Wigilię minęły równo dwa tygodnie od kiedy straciłam Kajtusia, próbowałam się jakoś pozbierać, być z kotami, zadbać o nie, cieszyć się ich obecnością, starałam się nie płakać, ale dosięgnęły mnie mdłości i straszny ból w mostku. Miałam wcześniej nerwobóle, ale nigdy tak silne i jeszcze te mdłości, nie mogłam spać, zastanawiałam się czy wezwać pogotowie, w końcu byłam sama w domu, ale kiedyś zemdlałam i jak się ocknęłam zadzwoniłam, a dyspozytor powiedział, że skoro już mówię i jestem przytomna to mogę sama pójść do przychodni. Wtedy wykupiłam abonament w Medicoverze, aby na przyszłość nikt nie potraktował mnie z buta, zadzwoniłam o 3 w nocy na nr alarmowy, powiedziałam, że to zapewne nerwobóle, ale są silne i te mdłości i się boję, lekarz, który miał dyżur powiedział,aby lepiej pojechać do ich szpitala. Pojechałam taksówką na miejscu recepcjonistka powiedziała, ze mogłam sobie zrobić miętowej herbaty, a mdłości to trzeba przecierpieć, bo nie da się nic z tym zrobić, wykonała parę telefonów aby zapytać jak mi ma to policzyć, bo mam abonamet, który uprawnia do wizyt za niewielką dopłatą, no ale okazało się, że miałaby mi policzyć dużo więcej, poza tym poczułam się poniżona i ośmieszona więc wyszłam.
Co miałam powiedzieć, że dwa tygodnie temu straciłam kotka, tak szybko, że był w pełni sił i wydawał się zdrowy i nagle coś mi go zabrało i teraz sama się bałam, że może to jednak zawał, albo przedzawał, a jeszcze w internecie piszą, że zawał można przejść nawet bezobjawowo.

Dziś poczułam się tak samo jak w Wigilię, Pusio był na kastracji, teraz od wielu godzin dochodzi do siebie po narkozie, ale w tej klinice, pytali czy mam u nich kartę, bo nie poszłam już do mojego weterynarza, nie ufam mu po tym jak nic nie zrobił przy Kajtku, choć może faktycznie już nie było nic do zrobienia, ale nie mogę nie potrafię mu zaufać. No i powiedziałam, że mogą usunąć kartę Kajtka, bo jego już nie ma i jeszcze raz opowiadałam jak to było, to do nich przyjechałam już z martwym Kajtkiem, ale wtedy był inny weterynarz na dyżurze. Tyle ,że dziś wiedziałam, że nic mi nie jest, że to tylko kiedy łzy nie lecą i staram się panować nad sobą, udawać, że już wszystko w porządku, to ciało się buntuje i pokazuje, że coś w środku wciąż tak bardzo boli, nie wiem czy kiedykolwiek się od tego uwolnię. Śmierć tak bardzo boli.

[wistra]

Boli. Prezes umarł 3,5 roku temu. I ciągle boli. Co prawda nie chodzę już zapłakana całymi dniami, zajmuję się stadem, które mam dzięki niemu, ale ciągle się obwiniam. I ciągle czekam, aż wróci.

[najszczesliwsza]

Cieszę się, że już po kastracji, filmików nie mogę oglądać, bo też ryczę.

Śmierć boli, jak mi minie ten ból, to dam znać.. a wkrótce minie rok.

[puszatek]

ból nie mija, do takiego bólu można się tylko przyzwyczaić...

[ankacom]

Karolina, nie powstrzymuj łez.

[lidka02]

Dopiero doczytałam Karola bardzo mi przykro

[karolink]

Bardzo tęsknię za Kajtusiem, od jego śmierci nie przespałam ani jednej nocy. Nawet kiedy zasypiam o 22 to budzę się o 2, 3 i nie mogę dalej spać, myślę o nim. Bardzo go pokochałam. Nie mogę sobie wybaczyć pewnych rzeczy, na przykład tego, że czekając za taksówką postawiłam kontenerek na chodniku i rozglądałam się nerwowo i dzwoniłam, aby przyspieszyć taksówkę zamiast w te ostatnie chwile po prostu być z nim, głaskać go, trzymać go, albo żeby próbować jakoś udrożnić jego drogi oddechowe.
Wiem, że tak po prostu się stało i być może w tym względzie nie zawiniłam, bynajmniej nie tak aby mnie potępiać, ale te kwestie zawsze będą otwarte w moim sercu i zawsze będą je drażnić, tak już po prostu jest.
Mam nadzieję, że Kajtuś istnieje, jakoś nie umiem w to do końca uwierzyć, ale, że wraz z ciałem nie został unicestwiony, że żyje nie tylko jego pamięć, ale i on sam.

[iza.73]

Tydzień temu odszedł mój ukochany Ogonek, wiem co czujesz, bo ja ciągle ryczę, nie pogodzę sie z tym, był tym jedynym moim,żadne słowa nie ukoiły mojego bólu, żadne,kocham go nadal i zawsze będę. Mogłam się z nim pożegnać,ostatnie godziny mówiłąm do niego, tuliłam, głaskałam, całowałam, ale uwierz że to nic nie zmienia, ból nie jest mniejszy. Ciągle widzę jak on sie ze mną żegna, był w stanie agonalnym, a wyciągał łąpkę jakby mówił że już dość walki,już czas. Piszę i ryczę i nie wiem kiedy to się skończy, kiedy będę mogła normalnie funkcjonować.Uwierz że gdybyś się pożegnała ból był by taki sam. Przytulam

[lidka02]

Trudno się z odejściem pogodzić