Moderatorzy: Estraven, Moderatorzy
. Ponadto:
ale na szczęście nawyk uczenia się jeszcze pozostał, więc chłonę, chłonę i przyswajam 
i przekazuję mężowi a on robi
justyna_ebe pisze:zanim tu trafiłam nie wiedziałam nic poza tym, że "kot sobie zawsze poradzi"
No i mamy już dwa koty
dopóki nie doczytałam na forum, skrót TZ tłumaczyłam sobie jako "tak zwany żon" i bardzo mi się to podobało
Podobnie było ze mną.michalinka pisze:Kota mam 6 lat, zanim trafiłam na formum nie wyobrazałam sobie dwóch kotów w mieszkaniu. Teraz mam dwa.
Miałam jedynaczke Zuzię przez 10 lat. Teraz nie wyobrażam sobie mieć jednego.
Wtedy nie było forum i trzeba było uczyć się być z kotem metodą prób i błędów. Książek specjalistycznych też wtedy nie było (nie to co teraz) więc uczyliśmy się na błędach. Ponieważ wiele lat wcześniej zawitały do nas psy, próbowaliśmy kota traktować jak psa. 
Jak się domyślacie nie udało się nam Kacperka na psa przerobić . Był bardzo wybrednym kotkiem - jadał kurczaka, rybę, uwielbiał pasztety, mięsko wołowe (tylko broń Boże żadnej żyłki czy tłuszczu) i tak sobie żył spokojnie. Nikt z nas nie wiedział, że rybę można kotu podawać najwyżej raz w tygodniu - zresztą w stanie wojennym, kiedy w sklepach nic nie było, mama - już wtedy na emeryturze - wystawała po 8 godzin 
w kolejce w sklepie rybnym po ryby dla kota (przeważająca większość tych ludzi w kolejce stała po ryby dla swoich kotów). Oczywiście nie było mowy o żadnej karmie dla kotów (nie pamiętam kiedy się pokazała w sklepach, ale pewnie dopiero gdzieś ok. 1992-3). Nie miałam pojęcia, że kota też należy szczepić - nigdy zresztą żaden wet nam tego nie zaproponował. Kacperek dożył 13 lat. Niestety, zachorował na raka i mimo operacji nie udało się go uratować. Teraz moje kocurki mają świetne karmy do wyboru, opiekę weterynaryjną na wysokim poziomie, no i mnie, która dzięki forum dowiedziała się wiele bardzo ważnych i ciekawych rzeczy o kocich potrzebach (lepiej późno niż wcale). 
Tym trochę długim opisem historii mojego Kacperka chciałam tylko przypomnieć, że kiedyś nie było tych świetnych karm, żwirków, witamin, nie mówiąc już o zabawkach, ale kotki też nieźle sobie żyły i były szczęśliwe. 
wpisałam w Google "koty" i mi forum wyskoczyło w wynikach
a ja panikowałam, ale mąż był nieugięty
- myślałam, że dorosły kot nie zaakceptuje psa i że pies nie zaakceptuje dorosłego kota...nie pomyślałam, że są domy, w których psy wychowują się z kotami i koty są do nich przyzwyczajone, więc wzięcie takiego kota nie grozi brakiem akceptacji ze strony kota, a psa mam kochanego ) nie były zbyt pozytywne. Walka o życie maleńkich kociąt, zakończona wynikiem 5:1 dla kostuchy 
i kilka dni goszczenia kota przyjaciół, po wyjeżdzie którego uklękłam i powiedziałam: Panie Boże, nigdy więcej kota w domu Poza tym zawsze byłam psiara.
), wzięłam Devonisia. Trochę o kotach wiedziałam, trochę mi powiedzieli w hodowli, dużo pomogli przyjaciele. Jednak mimo tylu mądrych głów dookoła kocio początkowo dostawał Whiskas. Dopiero po tym jak trafiłam na forum i poczytałam wątek, W poleciał do zsypu, a misio z dnia na dzień przeszedł na Animondę. Przyznam się, że ja wcześniej nawet nie słyszałam o Animondzie... Tak samo w życiu jakoś nie pomyślałam, że kot może chorować np. na wątrobę Do tego, że kota należy wykastrować, doszłam sama - po prostu miałam kiedys okazję obserwować faceta, który przez długi czas nie miał okazji ... Jezu, jak on sie męczył... Pomyślałam, że nie skażę na to mojego kota...
ile mialam wtedy czasu !
.
nie pozbyła się koteczki. I tak zaczęła się dynastia Mruczka w domu babci. Stare to były czasy bo lata 70-te, więc nie muszę mówić, że o sterylizacji to wtedy nikt nie słyszał. Nie mniej teraz z perspektywy czasu jestem dumna z mojej Babci, bo nigdy ani jeden kociak powity przez Mruczka, bądź jej córki nie został zabity, aby pozbyć się problemu. Babcia miała niesamowity kontakt ze swoimy kotami. Mruczek nie raz i nie dwa przyciągał jej przed łóżko co bardziej smakowite i dorodne Szczury, abysię z babcią podzielić i OCZYWIŚCIE pochwalić. Problem polegał tylko na tym, że Babcia przydziła się panicznie wszelkich gryzoni . Kończyło się to chisterycznymi krzykami i wielką obrazą ze strony Mruczka, otrafił nie wracać do domu przez parę dni. Do dzisiaj wśród mojej rodziny ze strony mamy chodzą opowieści i wyjątkowo zaradnym kocurku co babci przynosił ryby złowione w rzece, o kocie który wycierał łapki aby nie pobrudzić pościeli na którą wskakiwał. Jednym słowem jest to dla mnie temat rzeka.
i robił ze mnie wariata. Dopiero TUTAJ zobaczyłam, że nie jestem sama i że sa "GORSI WARIACI" odemnie. Co zresztą strasznie mi się podoba. Tutaj zawsze mogę liczyć na radę i pomoc. I tutaj wśród tony sadystów i bezmyślnych idiotów, który nas na co dzień nas otaczają można na prawdę uwierzyć, że są jeszcze ludzie, którzy MAJĄ SERCE. Za co Wam serdzecznie dziękuję.
Użytkownicy przeglądający ten dział: Google [Bot] i 145 gości
