Miau.PL

Dziś mija rok mojego zakocenia.

Spotkałyśmy się z Kitką w piątek, 13 lipca 2001.

Jedno z pierwszych zdjęć Kitki:

Gratulacje dla Hany i Kitki

Gratulacje!!!

Czyz to nie byl udany rok?

Prześliczna
Warto było!

Szkoda, że ja nie pamiętam takich dat

Hano, a nie masz dziwnego razenia, ze bylo jakos dziwnie jak jej nie bylo?
Bo ja i owszem...
Zyczymy wielu nastepnych szczesliwych lat

Ofelia pisze:Szkoda, że ja nie pamiętam takich dat

Mój pierwszy zwierzak po prostu...

zuza pisze:Hano, a nie masz dziwnego wrazenia, ze bylo jakos dziwnie jak jej nie bylo?
Bo ja i owszem...

Tak sobie myslę od wczoraj co się zmieniło przez ten rok... I dochodzę do wniosku, że balkonu nie poznaję, mieszkania nie poznaję, znajomych nie poznaję , siebie nie poznaję... Kota mam nie tylko w domu, ale przede wszystkim cały czas w głowie.

Gratulujemy! Życzymy stu takich udanych lat. Napewno nie wyobrazasz sobie już życia bez koty.

Moje zakocenie nastąpiło 11 listopada 1999 roku.

fajna ta Kitka:) gratulacje

a ja nie pamietam kiedy dokladnie trafila do nas Sara

Taaak. Cieszę się rokiem mojego zakocenia, a dzisiaj strzeliłam numer...

Dzisiaj o mały włos, przez brak wyobraźni, mogłam zgubić Kitkę...

A było to tak. Pojechałam z Kitką na niedzielny obiad do moich rodziców. Tam są lufciki starego typu, tuż nad parapetem, a w nich zamontowane pionowe stalowe druty. Część lufcików zamknęliśmy, ale jeden został otwarty, bo wydawało mi się, że odstępy między drutami są wystarczająco małe i bezpieczne.

W pewnej chwili zobaczyłam Kitkę przeciskającą się między tymi prętami w lufiku. Kiedy do niej doskoczyłam, większość kota była już na zewnątrz. Przełożyłam ręce między drutami i ją chwyciłam, ale całe Kitka była już na zewnątrz, na blaszanym parapecie.

Parter, nisko, ale gdyby Kitka wyrwała mi się i zeskoczyła na trawnik, to mogła pójść wszędzie - pod zaparkowane samochody, w krzaki, na drzewa, między bloki...

Trzymałam kota na tym parapecie rękami przełożonymi między prętami i kombinowałam co robić. Otworzyć połowy okna szybko się tam nie da, bo są dodatkowe śruby. Rozgięcie stalowych drutów też nie wchodziło w grę.

Na szczęście Kitka dała się trzymać, nie stawiała żadnego oporu, pozwoliła się bezwolnie odkręcić łbem w stronę mieszkania i wepchnąć znowu między te pręty. A potem już sama się przecisnęła z powrotem...

Uff... nie powiem, spociłam się z wrażenia nieźle.

Zmierzyłam potem odstęp między drutami: 6-7 cm.

No to przeżyłaś Hano, to Twoje....

Ale przezycia.. Nie zazdroszcze
A jesli mowa o zdolnosciach kotow do przeciskania sie przez rozne miejsca... W nowym mieszkaniu jest waski otwor w drzwiach lazienkowych. Pomyslalam sobie, ze szkoda, ze taki waski i Gapek nie bedzie mogl przechodzic nim do kuwety. Oczywiscie pierwsza rzecza, ktora zrobil moj Wielki Kot bylo przejscie tym otworem do lazienki. Bez najmniejszego problemu

jesli zmieści sie kocia głowa, to reszta kota też. Ja kiedyś przezyłam koszmarne chwile w czasie remontu mieszkania. wymieniałam rury i w łaziwnce była wykuta wielka dziura w scianie szybu, w którym ida piony wodno-kanalizacyjne od 4 pietra do piwnicy, ja mieszkam na drugim. moja niezyjaca juz kotka Daisy wlazła do szybu i zsuneła się chyba gdzies do poziomu parteru, wystraszyła sie i zaczęła popłakiwac. Zanim wspieła sie po rurach do góry upłnnely wieki. A ciagnęlo ja do tej dziury jak do magnesu. Zamykaie w pokoju to był jeden koci wrzask. A wymianan rur i potem zamurowanie otworu, założenie drzwiczek i położenie nowej glazury trwało chyba ze dwa tygodnie. To były najkoszmarniejsze dwa tygodnie.
Moje kociambry przybyły do mnie 2 maja 2000 roku - Pyza i 2 stycznia 2002 roku Tygrys, pies ostatni dzień ferii zimowych w 1995 roku - chyba 12 luty.
Hano wszystkiego najlepszego i chyba moge zyczyc ci i Kitce nowej koleżanki lub kolegi.