Kot w każdej szafie. Szkielecik poronił.

Po sześciu latach bytności na forum dojrzałam do tego by założyć własny wątek.
I prawdę mówiąc nie wiem od czego zacząć. Powiecie pewnie, od początku.

A więc, dawno, dawno temu dostałam od brata „pod choinkę” kotkę. Kociątko miało być lekarstwem na depresję, spowodowaną utratą najbliższych. Okazało się nie tylko najcudowniejszym lekarstwem, ale całym moim światem, zapoczątkowało nowy etap w moim życiu i nadało mu sens. Kicia (bo tak prozaicznie miała na imię), przez kilkanaście kolejnych lat była moją największą przyjaciółką, moim słońcem, moją miłością, lekiem na zło tego świata.Odeszła dwa lata temu, 20 września mój świat runął po raz drugi.
Zawsze kochałam koty, ale nie miałam wyobrażenia, że związek człowieka z kotem, może być tak niesamowity, taki niewypowiedzianie silny, tak wybuchowo uczuciowy.
Miałam zawsze wrażenie, że Kicia jest którąś bliską mi duszą zamkniętą w kocim futerku. Rozumiałyśmy się bez słów – spojrzenie, gest, mimika i wszystko jasne. Zawsze znała mój nastrój, potrafiła złagodzić ból duszy i ciała, potrafiła czynić cuda.Miała tak silną osobowość, że nigdy nie używając pazurów umiała wyegzekwować szacunek wszystkich później pojawiających się u mnie kotów, rezydentów i tymczasów.
Wiele mówi się o niezależności kotów. W jej przypadku było inaczej, byłyśmy od siebie uzależnione jak od narkotyku. Jak ją dostałam, postanowiłam, że ten kot nie będzie więźniem domu. Brałam ją wszędzie, gdzie to było możliwe, gdzie byłą mile widziana - z wizytami do przyjaciół, na weekendowe wypady, na święta do rodziny. Jeździła ze mną samochodem (wtedy miałam), wyglądając sobie oknem oparta łapkami o szybę. W autobusach i tramwajach trzymana po prostu na rękach (w szelkach) lub w otwartej torbie, budziła podziw swym godnym i przyjaznym dla ludzi zachowaniem i spokojem. W każdej z tych sytuacji nie odstępowała mnie na pół kroku. Nasza droga była zawsze tą samą drogą.
Zmieniło się wszystko, od kiedy jej zabrakło. Zawsze jednak będzie królową w moim domu, zawsze w nim obecna, zawsze wyczuwalna gdzieś w eterze.

Od Kici wszystko się zaczęło.
Pysiek, to jedyny kot wzięty przeze mnie planowo. Po roku od momentu jak posiadłyśmy się nawzajem z Kicią, dojrzałam do tego, by zafundować jej również towarzystwo w ramach jej gatunku. Ponieważ w schronisku nie było w tamtym momencie żadnego małego kociaka, udałam się do naszego weta po pomoc w adopcji. Dostałam kontakt. Po tygodniu pojechałam z koszyczkiem na warszawską Starówkę, do domu pewnych artystów-filmowców opiekujących się kotami bezdomnymi. Pan Jerzy odłowił mi jednego z dokarmianych, jeszcze półdzikich maluszków. To właśnie Pysio zagościł w naszym domu.Kicia pokochała go od pierwszego wejrzenia, a mały uznał ją za matkę. I tak stanowili miłującą się, nierozerwalną parę aż do dnia śmierci Kićki. Teraz Pysiek, już starszy pan, podupadł na zdrowiu. Wciąż tęskni, nie ma w kogo wtulić noska. Innych kotów nie uznaje. Wciąż liże się nerwowo.Więcej niż wcześniej przychodzi do mnie na pieszczoty, po pociechę.

Jednak moje kociarstwo tak naprawdę zaczęło się od Meli. To Melania była pierwszym kotem przygarniętym w celu ratowania jej życia. Melusię zobaczyłam na jednym z podwórek na trasie do kliniki. Zauważyłam, że coś kicając ucieka przed wielkim psem. Ledwie umknęło. Zająć w mieście??? Kiedy odgoniłam psa od kontenera śmieciowego zobaczyłam kota bez łapki i ogona. Łapka była już przygojona, kikut zakończony strupem, w ogonku za to martwica. Melusia dała się wziąć na ręce, zanieść do lecznicy. Po operacji zamieszkała u nas jako trzeci kot. W domu od razu poczuła się jak u siebie. Pierwszej nocy wpakowała się do legowiska Kici i Pyśka. One zdziwione i osłupiałe, przesiedziały noc przed legowiskiem wgapione w intruza.
Po wzięciu Melusi wyczuliłam się już na obecność okolicznych kotów. Zaczęłam tak naprawdę patrzeć innymi, kocimi oczami na otaczający mnie świat. Dostrzegłam jak wiele kotów żywi się w śmietnikach, jak wiele jest głodnych, chorych, zmarzniętych, prześladowanych.
Wkrótce koty stały się treścią i sensem mojego życia. Zaczęłam karmić okoliczne koty. A z karmieniem wiązała się też pomoc innego rodzaju – sterylizacje, leczenie. Wtedy kocie nieszczęścia zaczęły pojawiać się w moim domu. Skutek wiecie jaki, stałam się domem – azylem, adopcyjnym domem tymczasowym, domem – szpitalem, domem – hospicjum (bo nie zabieram kotów zdrowych, radzących sobie, tylko te wymagające pomocy, a przecież nie zawsze da się kota uratować. Bo dożywają tu swoich dni staruszki, koty nieuleczanie chore.),. Stałam się typem kociego domu, o których różnie się mówi. Liczne zakocenie (niezależnie od tego, że jest rotacyjne) jest przez wielu źle postrzegane. Pisałam o tym w wątku „Nie rzucajcie kamieni......” Bardzo proszę, przeczytajcie.
viewtopic.php?f=1&t=74036&p=2971870&hilit=Nie+rzucajcie+kamieni#p2971870
Kontynuując ten temat, dodam jeszcze, że nie ma sensu porównywanie opieki nad jednym czy dwoma kotami a stadem. O czym tu w ogóle mówimy. Dla tych drugich to jest sprawa, nie stosownej porcji głasków, tylko istnieć z jakąś nadzieją na lepsze jutro czy umrzeć samotnie, bez pomocy. (Co nie znaczy, że nie mają być i nie są pieszczone. To jasne.)
Zabieram tylko koty napotkane na swojej drodze (jest jeden wyjątek, kot wzięty od osoby z forum). Nie szukam na forach, w ogłoszeniach. Ponieważ karmię dziczki i obcuję z nimi na co dzień, więc widzę ich choroby, wypadki, itp. Bo czy istnieje konkretna recepta co zrobić w sytuacji, gdy np. widzę na terenie obiektu, w którym pracuję młodego osowiałego kota z cieknącą krwawą śliną (to był czerniak w jamie ustnej [‘]), albo otępiałego z bólu kociaka z ropiejącą raną na bioderku wielkości pięciozłotówki??? Zostawić??? Napisać na forum – niech ktoś coś zrobi!? (Pytania retoryczne.)
Nie chcę mieć wielu kotów. Wolałabym mieć trochę czasu dla siebie i siły na inne sprawy, czasem wyjechać gdziekolwiek. Ale też, nie mam prawa narzekać i odgrywać męczennicy, bo nikt mnie nie zmusza do tego co robię. Nigdy nie twierdziłam, że jest super, że doskonale sobie radzę. Staram się jednak, bardzo się staram.
Jasne, że bywają kryzysy a raczej kryzys permanentny, bo opieka nad dużą gromadą kotów (łącznie z tymi na zewnątrz) przerasta możliwości finansowe osoby o mniej jak przeciętnych dochodach. [Zaznaczę tylko, że utrata w pracy, która może przecież dotyczyć każdego (mnie dotknęła dwukrotnie w życiu), w moim przypadku nigdy nie oznaczała bezczynności. W tych okresach pracowałam nawet ciężęj, bo fizycznie. Byłam autentyczną „kobietą pracującą” (sprzątanie, pomoc przy remontach, opieka nad obłożnie chorymi, pomoc w sklepie, cieciową w teatrze, itd.).] Można poczytać na forum aluzje o tym, że ilość kotów powinna korespondować z możliwościami finansowymi. Myślę, że nikt, kto widzi kota w opresji, nie wyjmuje kalkulatora i po dokonaniu obliczeń, patrząc w oczy kotu, mówi: „ niestety zostajesz bez pomocy”. Pisałam już o tym, w wątku ”Nie rzucajcie kamieni”. Na forum prawie co trzeci wątek to prośba o wsparcie finansowe. Przecież o pomoc w ratowaniu czy leczeniu proszą tez osoby ratujące jednego kota. Bo przecież każdy może być w trudnej sytuacji. Bo robi coś spontanicznie na wyrost, bo od tego zależy życie kota. Potem stara się pozyskać fundusze. Dlaczego więc prośba o pomoc od zakoconych spotyka się ze złośliwymi uwagami. Pozyskiwanie funduszy to jedno z zadań np fundacji. I fundacji nikt nie zarzuca, że zabiega o sponsoring, że nie mając środków, podejmuje pewne działania, a potem publikuje swoje potrzeby. A przecież bywa też, że ktoś indywidualnie działa podobnie jak organizacje (prowadzi azyl, wyadoptowuje, leczy, sterylizuje), tyle, że „bez szyldu”. Tego kogoś, otaczają osobiście i wirtualnie ludzie o pięknych sercach, którzy bez pytań, bez warunków, bez podejrzeń wspierają go. I ramach tego łańcucha pomocy, razem te koty ratują. Czy to jest złe?
W tym miejscu składam gorące podziękowanie Wszystkim, który mnie wspierają, w taki czy inny sposób. O Was jeszcze będzie w oddzielnym poście.

Reasumując powiem nieskromnie, że przez kilkanaście lat opieki nad bezdomnymi kotami wysterylizowałam, wyadoptowałam, zapobiegłam śmierci, ulżyłam w cierpieniu, pomogłam odejść dziesiątkom kotów każdego roku. I to jest dla mnie ważne. I będę to robić dalej. Na znaczki się nie przerzucę. Jest mi absolutnie wszystko jedno jak mogę być nazwana – kolekcjonerka, zbieraczka, nawiedzona, owładnięta misją, psychopatka, koci anioł, wariatka, i co tam jeszcze.
Nie będę prowadzić dyskusji na ten temat, nie będę odpowiadać na prowokacyjne wypowiedzi. Nie chcę nic udowadniać. Chciałabym poprowadzić spokojnie wątek, bez agresji, nie obrażając nikogo, nie wdając się w konflikty. Osoby mi życzliwe zapraszam do czytania o moich podopiecznych, tych w domu i tych na zewnątrz.

Odnośnie tych na zewnątrz. Karmię:
- w pobliżu domu, okolice parku Morskie Oko, ul. Dolna
- o obecnej pracy, ul Wilanowska
- w dawnym miejscu pracy, Postępu/Marynarska
- na starym cmentarzu służewieckim, ul Fosa
- na ul. Fajansowej przy firmie kurierskiej (tam z pomocą AnielkiG i Magilainy dostarczam karmę ochronie.
- na cmentarzu Bródnowskim wspomagam karmienie przez pracowników cmentarza.

„Specjalizuję się” w robieniu kocich budek ze styropianu.. W sezonie jesienno-zimowym robię ich kilkadziesiąt.
Pomagam karmicielom urządzać inne kocie schronienia - adaptację piwnic, ocieplanie altanek działkowych, itp

Akcje łapankowo- sterylizacyjne to standard.

To tak tytułem przedstawienia się. cdn

Uploaded with ImageShack.us

http://img812.imageshack.us/img812/5751/1000482v.th.jpg[/img][/url]

Uploaded with ImageShack.us//imageshack.us]ImageShack.us[/URL]

[IMG=http://img846.imageshack.us/img846/6657/1000500h.th.jpg][/IMG]

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us :wink:

Przysiądę tutaj.

Cieszę się

Będę zaglądać

Tylko czy dasz radę pisać? Ostatnio nie mam kiedy opisać różnych fajnych akcji, a co dopiero pisać o kotach w domu...,

annskr pisze:Cieszę się
Będę zaglądać

Tylko czy dasz radę pisać? Ostatnio nie mam kiedy opisać różnych fajnych akcji, a co dopiero pisać o kotach w domu...,

Aniu, ja w domu to nie mam kiedy pisać, (choć już jakiś czas temu dostałam laptopa), ale mam w pracy "przestoje", więc mogę.

Prakseda, potrzebujesz zdjęcia 'reklamowe' kotów do adopcji? u Delfina robiłam, sprawdzają się;)

Gu pisze:Prakseda, potrzebujesz zdjęcia 'reklamowe' kotów do adopcji? u Delfina robiłam, sprawdzają się;)

Co prawda mam swój trzyosobowy serwis zdjęciowo-ogłoszeniowy, ale nigdy nie za wiele. Umówimy się. :ok:

Przycupnę i będę czekać na cd.

to ja się przywitam i zaznaczę sobie wątek

jestem i ja ,czekam na cd. :wink:

zupełnie jakbyś te zdjęcia robiła u mnie w mieszkaniu, tylko meble ciut inne i może koty nieco inaczej umaszczone:)))))

Przycupne tu.

Cieszę się, że jest ten wątek. Tak pięknie piszesz o swoich kotach.

Dobrze by było, żeby znalazły się jakieś dobre dusze z Mokotowa do pomocy w obsłudze tych wymienionych przez Ciebie miejsc. Nie zawsze i nie na zawsze muszą to być te same osoby. Wiadomo, że najtrudniejszą sprawą w dokarmianiu dziczków jest utrzymanie regularności w dostawie jedzenia. Jednemu karmicielowi trudno jest temu sprostać, ewentualni pomocnicy boją się, żeby też nie ugrzęznąć na stałe. Tymczasem dzięki forum wolontariusze mogą się przecież wymieniać, czego przykładem jest nasz wątek cmentarza Wolskiego, gdzie kolejne osoby wspierają karmicieli.
Latem nie jest to takie ważne, ale zimą bardzo, bo wtedy jeden dzień głodówki może kota kosztować życie.
Dlatego napisz Praksedo więcej o tych miejscach, gdzie chodzisz, trzeba sporządzić dokładne fotograficzne wskazówki dla chętnych do pomocy w karmieniu - udzielane na pw.
Kciuki za rozkręcenie tej akcji :ok:

I ja sobie przycupnę u kociego anioła :1luvu:

Kot w każdej szafie. Szkielecik poronił.

Kto przegląda forum