"I tak człowiek trafił na kota..."

to skoro o wszystko zadbałeś, teraz idź odpocznij DUZY, należy Ci się odpoczynek i sen-

Rozcieńcz tą 30-tkę, żeby była wodnita, wsuń trochę pod łóżko. Wodę też wsuń - spokojnie, umie pić wodę. Nie zobaczysz, że ubywa, koty nie piją litrów

Niewiele im trzeba.
Wsuń jakieś jedzonko i daj mu spokój na myślenie, musi sobie poukładać.
Wyciągaj czasem na mizianie, a poza tym zostaw w spokoju - wyjdzie, jest odważny i towarzyski, ale musi się oswoić z nowym życiem.

Jak zostawisz sypialnię otwartą i wyjdziesz z mieszkania na jakiś czas, jestem pewna, ze jak wrócisz, będzie siedział gdzies na parapecie albo innej "wysokości".

Aaa, jeszcze - palca do paszczy mu wsadzaj - faktycznie może to źle odebrać, tym bardziej, ze wiem, ze nie za bardzo lubił wtykania tabletek itp.

Napiszę jeszcze raz - jego zachowanie to zupełnie normalna reakcja, tak zazwyczaj wygląda dokocenie, szczególnie dorosłym kotem.

Spokojnej nocy!
Maru, nie bój się chłopie, jesteś w dobrych rękach :ok:

Villen - będzie dobrze :ok:

Maru musi ochłonąć - to w końcu ogromna zmiana dla niego...
Trzymam kciuki z całych sił :ok:

Ja bym mu wstawiła miski pod to łóżko pod którym siedzi i udawała, że mnie i nikogo nie ma w domu :wink:

Nie zwracala na niego uwagi, nie wyciągała go, nie wołała, nie zachęcała do niczego... Może to zadziała... :roll:

edit - Avian bardzo dobrze napisała :ok:

czytam od początku ,kibicuje i trzymam kciuki :ok:

Maru wyjdzie jutro zaciekawiony zmianą miejsca i wszystko będzie dobrze ...musi byc dobrze A dla Ciebie ....spokojnej nocy po przeżyciach :1luvu:

Witam, Villenie

Pozwolę sobie napisać parę słów, abys się nie martwił o Maru.
Dnia 4.10.2011 pojawił się u mnie w domu Cynamon, który dołączył do 6-ciu kotek (dwie z nich to prawdziwe małpy :mrgreen:

) Jest to kot po przejściach – jakich tylko on wie. Przed adopcją był co najmniej 2 lata na strychu, gdzie razem z nim było 18 tez uratowanych kotów. Miały tam jedzenia dość, ale mało kontaktu z człowiekiem. Gdy został tylko on (dlaczego nikt nie chciał takiego ładnego kota?) znalazł stały tymczas u mnie. Pierwsze miesiące spędził w specjalnie dla niego zrobionym „domku”. Miał tam miseczki z różnym jedzeniem, wodą oraz ze śmietanką pół na pół z wodą, tuż obok stała odkryta kuweta. Cynamon od samego początku nosił obróżkę feromonową, która go bardzo wyciszała (polecam), nosił ja chyba ze 3-4 miesiące (jest na miesiąc)
Wyglądało to tak jak na fotkach poniżej

Często wkładałam do niego rękę, aby go pomiziać, bo bardzo to lubił, chociaz bardzo się bał. Musiałam go parę razy dziennie brać na ręce, bo trzeba było mu wpuszczać krople do oczu. To był dla niego wielki stres (sztywniał ze starchu) i dlatego gdy tylko oczy jako tako wyglądały „odpusciłam” mu ten zabieg. Wychodził kiedy chciał i wzorowo od samego początku korzystał z kuwety. Moje zwierzki (6 kotek + 2 psy) miały do niego ograniczony dostep. Wchodziły do „jego” pokoju tylko pod moją kontrolą.

Po paru miesiącach Cynamon dostał nowe lokum – u mnie w pokoju pod łóżkiem. Było tam jego posłanie oraz jego miseczki. Kuweta - już kryta – tuz obok. Okupował ten swój azyl prawie rok, wychodząc z rzadka. Po jakims czasie miseczki z jedzeniem i piciem postawiłam na parapecie (gdy zauwazyłam, ze tam wskakuje). Oswajanie trwało długo i do dzisiaj nie jest idealnie. Jednak ja go nie pospieszałam, nie robiłam nic na siłę. Dzisiaj niby wylazł wreszcie ze swojej kryjówki pod łóżkiem, ale nadal lubi zaciszne i osłonięte miejsca. Cynamon jest ciężkim kocurkiem, którego paraliżuje jakiś wewnętrzny strach (przed czym ?) On sprawia wrażenie jakby się cały czas bał, że go coś porwie z podłogi. Oczywiście mowy nie ma o braniu na ręce. Nikt tego zresztą nie robi. Robię to tylko sporadycznie, gdy jest to bezwarunkowo konieczne. Cynamon wskakuje na kolana, aby się pomiziać i nadstawia łepetynę , ale wystarczy poruszyć nogą, albo sięgnąć ręką aby w panice zeskakiwał na podłogę. Będąc w jego pobliżu trzeba się zachowywać ze szczególną ostrożnością, aby znowu się czegoś nie przestraszył. On nawet podczas sporadycznych zabaw z maskotkami jest czujny i zwarty. Aż strach pomyśleć co to kocisko musiało przejść, skoro tak mocno ten strach w nim tkwi.

Reasumujac – nic na siłe, nic „na szybko”. Dokacanie należy i tak dostosować do konkretnego kota i jego zachowania. Villenie, Maru sam Ci podpowie (w swoim czasie) co i jak możesz zmieniać, aby on się lepiej poczuł.
Powodzenia i kciuki :ok:

Nie ma dwóch identycznych kotów. Odik i Albercik – było łatwo, Maru – może będzie trudniejszy, ale tak samo kochany

Sorki, potwornie się „rozgadałam” :oops:

Możesz też zajrzeć tutaj viewtopic.php?f=1&t=144525 - zebrałam trochę doświadczeń z dokoceń, podbudujesz się :wink:

Dobrze idzie :ok:

Jak Maru? Zjadł, wypił? Kuwetował? A Albert i Odik - nie zestresowani?

Witajcie.

Coś się ruszyło. Wczoraj, lekko zmęczony dwoma dniami nerwówki udałem się na zasłużony odpoczynek. Wchodzę do sypialni i cóż widzę? Pana Kota z głupią miną przyłapanego na środku pokoju. Kierowany (nierozsądnym - przyznaję) pierwszym odruchem złapałem ten ofutrzony kloc i zaciągnąłem na łóżko. Nie protestował. Głaskany i czochrany wił się jak wąż, przytulał całym kotem i mruczał aż echo szło. I tak zasnąłem. Z dłonią na brzucholu Maru. Jak się obudziłem w nocy to go już nie było. Z kuwety rozchodził się świeży zapaszek a w ciemnościach słychać było potupywanie, ciamkanie i grzechotanie. Za chwilę Pan Kot zmaterializował się na tle okna. No to uspokojony zasnąłem. Rano odkryłem kocurro w nowej kryjówce - za fotelem. W miseczce ubyło trochę chrupek, śmietanką raczej wzgardził ale skoro jadł to pewnie i wody się napił. Na noc coś mu atrakcyjniejszego przygotuję. Teraz siedzi napuszony pod tapczanem ale już w mniej skrytym miejscu. Uff.
Odik "przyjął się" w domu w 10 minut. Iracjonalnie sądziłem, że i z Maru też tak będzie, ale Kotina ma rację - każdy kot jest inny. A wszystkie są nasze i kochane.

Jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim za porady i otuchę. Pomogły nam.

Albert i Odi nie są zestresowani i zachowują się normalnie - oberwali firankę, zwalili lampę biurkową na podłogę, zrzucili obrus i roznieśli żwirek z kuwety po całym pokoju. Nie mogę posprzątać, bo nie zaryzykuję jeszcze włączenia odkurzacza.

Tak zaczarowywałem Maru:

A chłopaki czekają cierpliwie na nowego Kamrata...

Wszystko się ułoży. Jak chrupy poszły w ruch, to teraz tylko czekaj na qpala.
Nic nie cieszy bardziej niż pierwszy qpal nowego rezydenta :mrgreen:

Noooo

I tak szybko poszło

Teraz już z górki

Podczytuje sobie po cichu.
Czekałam na ten moment

Cieszę się, że ruszyło

Villentretenmerth pisze:Coś się ruszyło.

Ufff

Villentretenmerth pisze:Albert i Odi nie są zestresowani i zachowują się normalnie - oberwali firankę, zwalili lampę biurkową na podłogę, zrzucili obrus i roznieśli żwirek z kuwety po całym pokoju.

Korzystają, jak mogą - a mogą bezkarnie porozrabiać bo Duży przejęty nowym

aż mi łezka ze wzruszenia zakręciła się w oku, :1luvu:

będzie dobrze , bardzo się cieszę, że chrupki zostały chrupnięte. Nic tak nie martwi nowego opiekuna jak nietknięta miska z jedzeniem i piciem. Nasza historia z nowym rezydentem też była pełna przeżycia. Tak się schował , że byliśmy pewni ,że uciekł pod nogami jak otwierane były drzwi, choć wydawało się to mało możliwe, po kocie nigdzie nie było śladu. Oczami wyobraźni widziałam biednego, tułającego się kociaka , który nie wie co ma ze sobą począć. Zaczęło się poszukiwanie na dworze, przyjechała poprzednia opiekunka , bo kot był wzięty z tymczasu, nawoływania, rozlepiania ogłoszeń,ogłoszenie na miau w kotach zaginionych, pytania wszystkich znajomych , sąsiadów, karmicielek do późnych godzin wieczornych. Godzina 1 w nocy , nerwy nie pozwalają zasnąć i nagle kurcze chyba omamy, pod stołem siedzi kot, niemożliwe, dochodzimy bliżej a on zaczyna pomiaukiwać i się łasić, nie to jednak nie omamy, to nasza żywa, prawdziwa zguba. Dopiero po kilku dniach znaleźliśmy jego kryjówkę, gdzieś pod lodówką, choć lodówka była cała wysunięta przy poszukiwaniach , nie pytajcie jak on tam wszedł i gdzie było tyle tam miejsca ze jeździł razem z lodówka jak się ją odsuwało. Tak strasznie biedactwo było zestresowane, że nawet nie reagował na głos swojej poprzedniej właścicielki a był u niej pół roku, więc głos znał doskonale. Potem już poszło z górki,najadł się i poszedł najnormalniej w swiecie spać, ale te kilkanaście godzin to była cała wieczność.Tak,że każda sytuacja inaczej wygląda.

Nie zglądałam jakis czas... :oops:

a tu proszę

Jezu, jak ja się cieszę .... :dance:

Maru, słodziaku kochany, trzymaj się .... :ok:

"I tak człowiek trafił na kota..."

Kto przegląda forum