Jej historia rozpoczyna się w momencie przyjścia na świat 5 lat temu w Ogrodzie Zoologicznym.
Koteczka, wychowywana przez swoją dziką matkę nauczyła się jednego – być dziką i nieufną. Nie pozwalała nikomu zbliżyć się do siebie. Przed ludźmi uciekała, bała się ich. Zupełnie nie tolerowała innych kotów.
Kiedy zimą tego roku jej matka odeszła [*], kotka nie umiała poradzić sobie z zaistniałą sytuacja. Przestała jeść, była osowiała i bardzo przygnębiona. Nie potrafiła również przystosować się do życia z innymi kotami.
W obawie o jej zdrowie, jednemu z opiekunów udało się złapać kotkę i przywieźć do Schroniska.
Pierwszą naszą myślą było, jak totalnie dzika kotka zniesie zamknięcie w schroniskowym boksie?
Ale koteczka poradziła sobie. Znalazła swój kącik i tam niemal cały czas przebywała. Zaczęła jeść i powoli przystosowywać się do nowej sytuacji. Nawet koty przewijające się przez boks, przestały stanowić dla niej jakiś problem. Większym problemem był człowiek. Ale i z tym kotka dała sobie radę. Sycząc i prychając dawała do zrozumienia, że nie życzy sobie, aby ktokolwiek się nią interesował. Nie można było nawet na nią popatrzeć.
Ale tak było do niedawna.
Pewnego dnia, do Schroniska pojechałyśmy z Dagą. Pojechał też z nami człowiek o „czarodziejskich” rękach.
Wszystkie płochliwce i strachulce, pod dotknięciem czarodziejskich rąk, zaczynały mruczeć i poddawać się głaskom.
W pewnym momencie – będąc już w boksie dzikiej kotki – usłyszałam: „Mam głaskaniem zajęte dwie ręce”. Spojrzałam … i ... pierwszą kocinę zlokalizowałam bez trudu – była to Izabela. Z drugą miałam niewielki problem, bo tą drugą głaskaną czarną kotą mogła być tylko ta właśnie dzika kotka /czarna Ally bez ogonka wyszła na zewnątrz do woliery/. Kiedy zorientowałam się, która z kotek jest głaskana, aż z wrażenia krzyknęłam - „przecież to dzika kotka!”. I opowiedziałam jej historię. Nie wierzyliśmy własnym oczom i uszom. Zarówno w boksie, jak i w całej Kociarni, zaległa niesamowita cisza i słuchać było tylko mruczenie dzikiej kotki.
Teraz wchodząc do boksu, pierwsze co słychać, to jej gruchanie. Głośno daje znać, że ona tu jest, że czeka na głaski i mizianie. Że czeka na kogoś, kto poświęci jej swoją uwagę. Kto ją będzie tulił i cichutko do niej mówił. Kto zatroszczy się o nią.
Jest po prostu niesamowita!
Jeśli ktoś chciałby podarować jej dom, dom z ogródkiem, to ona czeka.
Może właśnie na Ciebie?
Oto ona – wcale nie-dzika kotka – Jarka.
Jarka ma około 5 lat.
Jest wysterylizowana, zaszczepiona i regularnie odrobaczana.
Na tyle, że schroniskowy wet zafundował jej badania krwi. Krew na szczęście nie odbiega od normy. Teraz będą się czaić na jej siusie. Może ze zdrowiem Jarki nic złego się wcale nie dzieje? Być może to psychika? Być może teraz, jak się otworzyła, jak zaufała pobyt w schronisku bardzo ją przytłacza?